Waar leeft de iJsvogel ?

Deze soort heeft de typische vorm van een ijsvogel met een korte staart, een dof lichaam, een grote kop en een langsnavelige ijsvogel. Het volwassen mannetje van de West-Europese ondersoort, A. a. ispida heeft groenblauwe bovendelen met bleke azuurblauwe rug en stuit, een rufous vlek bij de snavelbasis en een rufous oorlapje. Het heeft een groenblauwe nekstreep, een witte nek en keel, rufous buik en een zwarte snavel met wat rood aan de basis. De benen en voeten zijn helderrood. Het is ongeveer 16 cm (6,3 inch) lang met een spanwijdte van 25 cm (9,8 inch) en weegt 34-46 gram (1,2-1,6 oz). Het vrouwtje is qua uiterlijk identiek aan het mannetje, behalve dat haar onderkaak oranjerood is met een zwarte punt. De juveniele is vergelijkbaar met de volwassene, maar met saaiere en groenere bovenkant en bleke onderkant. Zijn snavel is zwart en de poten zijn aanvankelijk ook zwart. Veren worden tussen juli en november geleidelijk vervaagd, waarbij de belangrijkste slagpennen 90-100 dagen nodig hebben om te vervellen en opnieuw te groeien. Sommigen die laat ruien, kunnen hun rui onderbreken tijdens koud winterweer. De vlucht van de ijsvogel is snel, direct en meestal laag boven water. De korte, ronde vleugels zoemen snel, en een wegvliegende vogel vertoont een elektrisch-blauwe "flits" op zijn rug. In Noord-Afrika, Europa en Azië ten noorden van de Himalaya is dit de enige kleine blauwe ijsvogel. In Zuid- en Zuidoost-Azië kan het worden verward met zes andere kleine blauwoorijsvogels, maar de roodbruine oorvlekken onderscheiden het van alle behalve jonge blauwoorijsvogels; details van het koppatroon kunnen nodig zijn om onderscheid te maken tussen de twee soorten waar beide voorkomen. De ijsvogel heeft geen lied. De vluchtoproep is een kort, scherp gefluit dat twee of drie keer wordt herhaald. Angstige vogels stoten een harde, shrit-it-it uit en nestvogels roepen om voedsel met een gierend geluid.