Is de tjiftjaf zangvogels?

De gewone tjiftjaf is een kleine, dikke, 10-12 centimeter (4 inch) lange bladzanger. Het mannetje weegt 7-8 gram (0,28-0,31 oz) en het vrouwtje 6-7 gram (0,25-0,28 oz). De voorjaarsvolwassene van de westelijke nominaatvorm ondersoorten P. c. collybita heeft bruingewassen dofgroene bovendelen, gebroken witte onderbenen die gelig worden op de flanken, en een kort witachtig supercilium. Het heeft donkere poten, een fijne donkere snavel en een korte primaire projectie (verlenging van de slagpennen voorbij de gevouwen vleugel). Naarmate het verenkleed verslijt, wordt het doffer en bruiner en gaat het geel op de flanken verloren, maar na het broedseizoen is er een langdurige volledige rui voor de migratie. De pas uitgevlogen juveniel is van boven bruiner dan de volwassene, met geelwitte buik, maar verhaart ongeveer 10 weken na het verkrijgen van zijn eerste verenkleed. Na de rui hebben zowel de volwassen als de jonge dieren een helderder en groener bovendeel en een bleker supercilium. Deze grasmus dankt zijn naam aan zijn eenvoudige onderscheidende lied, een repetitief vrolijk tjiftjaf. Dit lied is een van de eerste vogelsignalen dat de lente is teruggekeerd. Zijn roep is een hweet, minder disyllabisch dan de hooeet van de wilgenzanger of hu-it van de westelijke Bonelli's grasmus. Het nummer verschilt van dat van de Iberische tjiftjaf, die een kortere djup djup djup piep piep chittichittichiittichitta heeft. Gemengde zangers komen echter voor in de hybridisatiezone en elders, en kunnen moeilijk aan soorten worden toegewezen. Als hij niet zingt, kan de tjiftjaf moeilijk te onderscheiden zijn van andere bladzangers met groenachtige bovenkant en witachtige onderkant, met name de wilgenzanger. Die soort heeft echter een langere primaire projectie, een slanker, helderder uiterlijk en over het algemeen bleke benen. Bonelli's grasmus (P. bonelli) kan worden verward met de gewone tjiftjaf-ondersoort tristis, maar hij heeft een vlak gezicht en groen in de vleugels. De gewone tjiftjaf heeft ook ronde vleugels tijdens de vlucht, en een diagnostische staartbeweging die bestaat uit een dip en dan zijwaarts kwispelen, waardoor hij zich onderscheidt van andere Phylloscopus-grasmussen en in India aanleiding geeft tot de naam "tailwagger". Misschien wel de grootste uitdaging is het onderscheiden van niet-zingende vogels van de benoemde ondersoort van Iberische tjiftjaf in het veld. In Groot-Brittannië en Nederland hebben alle geaccepteerde verslagen van zwerfhonden van Iberische tjiftjafs betrekking op zingende mannen.