Monniksgier

1.07 m

18 jaar

Zoals alle gieren, eet de aasgier meestal aas. De aasgier voedt zich met aas van bijna elk type, van de grootste zoogdieren die beschikbaar zijn om te vissen en reptielen. In Tibet kunnen veel gegeten karkassen zowel wilde als huiselijke yaks (Bos grunniens), Bharal, Tibetaanse gazellen (Pseudois nayaur), kiangs (Equus kiang), wollige hazen (Lepus oiostolus), Himalaya-marmotten (Marmota himalayana), gedomesticeerde schapen ( Ovis aries), en zelfs mensen, voornamelijk die op hun hemelse begraafplaatsen. Naar verluidt in Mongolië vormden Tarbagan-marmotten (Marmota sibirica) het grootste deel van het dieet, hoewel die soort nu wordt bedreigd omdat deze de voorkeur geniet in het dieet van de lokale bevolking, wilde prooien variërend van corsac fox (Vulpes corsac) tot Argali (Ovis ammon ) mag ook in Mongolië worden gegeten. Historisch gezien waren de aasgier op het Iberisch schiereiland voornamelijk gevoed met karkassen van Europese konijnen (Oryctolagus cuniculus), maar aangezien de virale hemorragische longontsteking (VHP) de eens zo overvloedige konijnenpopulatie daar verwoestte, vertrouwen de gieren nu op het aas van gedomesticeerde schapen, aangevuld met varkens ( Sus scrofa domesticus) en herten. In Turkije waren de voedingsvoorkeuren argali (Ovis ammon) (92 aasitems), wild zwijn (Sus scrofa) (53 items), kippen (Gallus gallus domesticus) (27 items), grijze wolf (13 items) en rode vos ( Vulpes vulpes) (13 items). Ongewoon werd een grote hoeveelheid plantaardig materiaal gevonden in pellets uit Turkije, vooral dennenappels. Onder de gieren in zijn assortiment is het cinereous het best uitgerust om harde karkashuiden open te scheuren dankzij zijn krachtige snavel. Het kan zelfs botten, zoals ribben, uit elkaar halen om toegang te krijgen tot het vlees van grote dieren. Het is dominant over andere aaseters in zijn verspreidingsgebied, zelfs over andere grote gieren zoals Gyps-gieren, baardgier of felle grondroofdieren zoals vossen. Terwijl luidruchtige Gyps-gieren krijsen en rondvliegen, zullen de vaak stille cinereous ze goed op afstand houden totdat ze tevreden zijn en hun eigen vulling hebben gehad. Een serie foto's die onlangs zijn genomen, toont een gier die tijdens een vlucht een Himalaya-griffon aanvalt om onbekende redenen, hoewel de griffioen niet ernstig gewond is geraakt. Grote gieren pesten en domineren vaak steppenarenden (Aquila nipalensis) wanneer de twee soorten zich aangetrokken voelen tot dezelfde prooi en aas terwijl ze overwinteren in Azië. Een zeldzame succesvolle handeling van kleptoparasitisme bij een aasgier werd gefilmd in Korea toen een Steller-zeearend (Haliaeetus pelagicus) uit een gier stal. Het naaste levende familielid is waarschijnlijk de aasgier, die af en toe een levende prooi neemt. Af en toe is de aasgier ook geregistreerd als prooi op levende prooien. Levende dieren die naar verluidt door aasgier zijn gevangen, zijn onder meer jakken en runderen (Bos primigenius taurus), biggen, gedomesticeerde lammeren en puppy's (Canis lupus familiaris), vossen, lammeren van wilde schapen, samen met nestvogel en jonge vogels zoals gans , zwaan en fazant, diverse knaagdieren en zelden amfibieën en reptielen. Deze soort heeft op schildpadden gejaagd, die de gieren waarschijnlijk zullen doden door ze tijdens de vlucht te dragen en op rotsen te laten vallen om de schaal en hagedissen te penetreren. Hoewel zelden waargenomen bij het doden van hoefdieren, zijn er van aasgieren geregistreerd dat ze laag rond kuddes vliegen en zich voeden met recent gedode wilde hoefdieren waarvan wordt aangenomen dat ze zijn gedood. Er wordt voornamelijk op pasgeboren lammeren of kalveren gejaagd, vooral op zieke. Hoewel normaal gesproken niet wordt beschouwd als een bedreiging voor gezonde gedomesticeerde lammeren, is een zeldzame predatie op ogenschijnlijk gezonde lammeren bevestigd. Soorten waarvan wordt aangenomen dat ze worden bejaagd door aasgier, hebben onder meer argali, saiga-antilopen (Saiga tatarica), Mongoolse gazelle (Procapra gutturosa) en Tibetaanse antilopen (Pantholops hodgsonii).

De aasgier is een Euraziatische soort. De westelijke grenzen van het assortiment liggen in Spanje en het binnenland van Portugal, met een herintroductie van de bevolking in Zuid-Frankrijk. Ze worden onderbroken gevonden in Griekenland, Turkije en in het hele Midden-Oosten. Hun assortiment gaat verder via Afghanistan in oostelijke richting naar Noord-India tot de oostelijke grenzen in Centraal-Azië, waar ze broeden in het noorden van Mantsjoerije, Mongolië en Korea. Hun assortiment is vooral gefragmenteerd over hun hele Europese assortiment. Het is over het algemeen een permanente bewoner, behalve in die delen van het assortiment waar strenge winters een beperkte beweging in de hoogte veroorzaken en voor jongeren wanneer ze de volwassenheid bereiken. In de oostelijke grenzen van het verspreidingsgebied kunnen vogels uit de noordelijkste uithoeken naar het zuiden van Korea en China migreren. In het Midden-Oosten is ook een beperkte migratie gemeld, maar dit is niet gebruikelijk. Deze gier is een vogel van heuvelachtige, bergachtige gebieden, die vooral de voorkeur geeft aan droge halfopen habitats zoals weiden op grote hoogte over een groot deel van het bereik. Nesting vindt meestal plaats nabij de boomgrens in de bergen. Ze worden altijd geassocieerd met ongestoorde, afgelegen gebieden met beperkte menselijke overlast. Ze foerageren naar karkassen over verschillende soorten terrein, waaronder steppe, graslanden, open bossen, langs oeverhabitats of elke vorm van bergachtig leefgebied. In hun huidige Europese verspreidingsgebied en door de Kaukasus en het Midden-Oosten worden aasgieren gevonden van 100 tot 2.000 m (330 tot 6.560 ft) in hoogte, terwijl ze zich in hun Aziatische verspreiding meestal op grotere hoogten bevinden. Twee soorten habitats bleken de voorkeur te hebben van de soort in China en Tibet. Sommige aasgieren in deze gebieden leven in bergachtige bossen en struikgewas van 800 tot 3.800 m (2.600 tot 12.500 ft), terwijl de anderen de voorkeur gaven aan dorre of semi-aride alpenweiden en graslanden op 3.800 tot 4.500 m (12.500 tot 14.800 ft) in hoogte . Deze soort kan op grote hoogte vliegen. Een aasgier werd waargenomen op een hoogte van 6.970 m (22.870 ft) op de Mount Everest. Het heeft een gespecialiseerde hemoglobine alfa-subeenheid met een hoge zuurstofaffiniteit die het mogelijk maakt om efficiënt zuurstof op te nemen ondanks de lage partiële druk in de bovenste troposfeer. Juveniele en onvolgroeide aasgier, vooral die in de noordelijke delen van de soortenreeks, kunnen grote afstanden overbruggen over onontwikkelde open-droge habitats als reactie op sneeuwval of hoge zomertemperaturen.