Oriëntaalse Pieper

Een wijdverbreide soort die voorkomt in open habitats, vooral kort grasland en teelt met open kale grond. Het loopt snel op de grond en vliegt niet ver als het wordt doorgespoeld. De paddyfield pipit broedt het hele jaar door, maar vooral in het droge seizoen. Vogels kunnen in een jaar tijd twee of meer broeden hebben. Tijdens het broedseizoen zingt het door een noot te herhalen tijdens zijn afdaling van een korte fladderende vlucht, een paar meter boven de grond. Het bouwt zijn nest op de grond onder een lichte prominentie, een bosje gras of aan de rand van een struik. De nesten zijn geweven uit gras en bladeren en zijn normaal gesproken komvormig. Blootgestelde nesten zijn soms koepelvormig of semi-koepelvormig, het lange gras aan de achterkant en de zijkanten strekken zich uit over de bovenkant. Nesten zijn bekleed met fijner gras of wortels en soms met een beetje droog mos, varens of ander materiaal aan de basis van het nest. De gebruikelijke koppeling is drie of vier eieren met een groenige grondkleur en talrijke kleine bruine vlekjes op de grotere. Wanneer gestoord in de buurt van het nest, fladderen de vogels in de buurt met zwakke tsip-tsip-tsip-oproepen. Oudervogels kunnen ook veinzen dat ze roofdieren afleiden. Van mijten is bekend dat ze schilferige beenlaesies veroorzaken. Het voedt zich voornamelijk met kleine insecten, maar verbruikt grotere kevers, kleine slakken, wormen enz. Terwijl het op de grond loopt, en kan insecten zoals muggen of termieten in de lucht achtervolgen. Van deze soort is een soort Haemoproteus, H. anthi, beschreven.

De Oriëntaalse pieper komt voor India en Sri Lanka tot in Zuid-China en Indochina en het schiereiland Malakka, verder op de Grote en de Kleine Soenda-eilanden. De soort telt vijf ondersoorten: A. r. rufulus: van India en Sri Lanka tot zuidelijk China en Indochina. A. r. malayensis: Malakka, zuidelijk Indochina, Sumatra, Java en Borneo. A. r. lugubris: de Filipijnen. A. r. albidus: Celebes, Bali en de westelijke Kleine Soenda-eilanden. A. r. medius: de oostelijke Kleine Soenda-eilanden.

De Oriëntaalse pieper heeft een groot verspreidingsgebied en de grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat. Daarom staat deze pieper als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.