Waterpieper

17 cm

9 jaar

De voedingshabitat van de waterpieper is vochtig grasland, in plaats van de rotsachtige kusten die de voorkeur genieten van de Euraziatische rotspieper. De waterpieper voedt zich voornamelijk met een breed scala aan ongewervelde dieren, waaronder krekels en sprinkhanen, kevers, slakken, duizendpoten en spinnen. Blafvliegen, echte vliegen, rupsen en homopterans kunnen een groot deel van het dieet van jonge vogels vormen. Vogels in de buurt van sneeuwvelden nemen insecten die gespecialiseerd zijn in die habitat, zoals de springstaarten Isotoma saltans (de gletsjervlo) en I. nivalis, en de schorpioenvlieg Boreus izyemalis. Vogels foerageren gewoonlijk alleen of in paren; bij slecht weer komt foerageren vaker voor en houdt het langere vluchten in, en kan het geconcentreerd zijn rond ingangen van marmotten. Prooi-items zijn gemiddeld 8,3 mm (0,33 inch) lang en worden voornamelijk te voet bejaagd, hoewel vliegende insecten af en toe in de lucht worden gevangen. Er is wat plantmateriaal genomen en uit een onderzoek aan de grens van Tsjechoslowakije en Polen bleek dat 75% van het volumedieet bestond uit algen, met name Ulothrix zonata, ondanks dat er een groot aantal insecten beschikbaar was. In gebieden met zure grond is er minder calcium beschikbaar, wat mogelijk kan leiden tot dunnere eierschalen. Op dergelijke locaties selecteren pipits eerder slakken en soortgelijke prooien met calciumrijke schelpen dan in kalksteen.

Het broedgebied van de waterpieper zijn de bergen van Zuid-Europa en Azië, van Spanje tot Centraal-China, samen met de mediterrane eilanden Sardinië en Corsica. De waterpieper is in het broedseizoen overwegend een bergsoort, gevonden in alpenweiden en hoge weiden met kort gras en wat struiken of rotsen. Het wordt meestal gevonden in de buurt van nattere gebieden en vaak op hellingen. Het broedt tussen 615-3.200 meter (2.020-10.500 voet) hoogte, meestal 1.400-2.500 meter (4.600-8.200 voet). Het migreert relatief korte afstanden in de herfst naar lager gelegen grond, meestal overwinterend op wetlands aan de kust, moerassen, rijstvelden en soortgelijke habitats. Hoewel de meeste vogels naar het laagland verhuizen, blijven sommige vogels wel op 2000 meter (6600 voet). Nomineer A. s. spinoletta winters voornamelijk in West- en Zuid-Europa en in Noordwest-Afrika; in West-Europa tonen sommige vogels trouw aan dezelfde overwinteringsplaats, die elk jaar terugkeert. Vogels in Spanje lijken alleen lager in de bergen te bewegen waar ze broeden. Zoals coutellii wint op lagere hoogten in de buurt van de broedgebieden en ook op het Arabische schiereiland en in Noordoost-Afrika. Als blakistoni winters in Pakistan, Noordwest-India en Zuid-China. Waterpipieten verlaten hun broedplaatsen vanaf half september, hoewel de oosterse ondersoorten voor die tijd wellicht naar het zuiden trekken. De voorjaarstrek begint in februari en maart, met aankomst op de broedplaatsen in april en mei. De waterpieper is geregistreerd als zwerver in Wit-Rusland, Gibraltar en Letland, en op eilanden zoals de Canarische Eilanden, IJsland, Malta en Svalbard.