Violette Purperspreeuw

Ze zijn erg sociaal en kuddes van hen bouwen rommelige hangende bolvormige nesten in hoge regenwoudbomen waar ze broeden, mogelijk alleen tijdens het natte seizoen (noordwestelijke moesson, oktober-maart) (waargenomen in Kokopo, East New Britain Province, 2016) . Ze zijn niet bang voor mensen en hun activiteit op de grond beneden, omdat ze door hoogte goed van hen gescheiden zijn, maar door een hard geluid zullen ze in een strakke formatie vliegen, cirkelen en dan terugkeren naar hun nest. Hun beweging is erg snel. In het begin van de 20e eeuw werd waargenomen dat een kudde (of kudden) in augustus migreerde naar Dunk Island in het hoge noorden van Queensland, waar ze paren, en rommelige bolvormige nesten voor hun jongen klaarmaakten die aan hoge bomen hangen. Daar blijven ze tot april, waarna ze terugreizen naar Nieuw-Guinea. Ze worden ook gezien in andere delen van Queensland, waaronder Kuranda in de Atherton Tablelands en Mossman Gorge.

De violette purperspreeuw komt voor op Nieuw-Guinea en praktisch alle omliggende eilanden, waaronder ook de Molukken en de Salomonseilanden. Verder komt de soort voor in een smalle strook langs de kust in het noordoosten van Australië. Het is een vogel van bosranden, heuvellandbos tot op 1000 m boven de zeespiegel, bossen langs de kust en tuinen. De soort telt 4 ondersoorten: A. m. metallica: de Molukken, Nieuw-Guinea, noordoostelijk Australië en de meest nabijgelegen eilanden. A. m. nitida: de Bismarck-archipel (behalve het noordwesten) en de Salomonseilanden. A. m. purpureiceps: de Admiraliteitseilanden. A. m. inornata: Numfor en Biak.

De violette purperspreeuw heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat. Om die reden staat deze purperspreeuw als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.