Zwartteugelspitsvogel

Het zijn gemeenschappelijke fokkers, met gedocumenteerde voeding van jongen door talrijke vogels, waarschijnlijk als aanpassing aan een grillig klimaat in droge en halfdroge omstandigheden. Woodswallows vertonen ook de neiging om overdag en 's nachts te komen en te nestelen. Clustering helpt bij thermoregulatie, windbescherming, sociale drive en vermindert het predatierisico. Fokken volgt over het algemeen regenperiodes met overvloedige insecten, over het algemeen broeden ze tussen augustus en september eenmaal per jaar. De geslachten lijken qua uiterlijk en verkeringstaferelen bestaan uit roterende staarten en vleugelzwaaien. De mannetjes en vrouwtjes zitten een meter uit elkaar en spreiden hun vleugels terwijl ze de staart uitwaaieren en draaien. Nesten zijn gebouwd in boomholten, spleten, takken van takken of bovenop stronken. Elk jaar worden dezelfde gebieden bewoond. Het bouwen van een nest duurt 4 tot 7 weken en bestaat uit twijgen, grof gras en bekleed met zachter gras. De eieren zijn ovaal van vorm en variëren van 17-22 mm. De boszwaluweieren hebben een legselgrootte van 3-4 eieren. wit tot mat wit van kleur met gevlekte aftekeningen die roodbruin zijn en lavendelkleurige spikkels. Incubatie duurt 14-16 dagen en kuikens vluchten 18 dagen later. De jonge vogels lopen het risico van roofdieren zoals haviken, slagersvogels en kookaburra's, maar worden weggehouden door alarmoproepen en aanvallend gedrag van de ouders. Andere vogels, bijv. Papegaaien, voeden zich vaak in de buurt van boszwaluwen, waardoor hun eigen predatierisico wordt verminderd. Omdat ze gemeenschappelijke fokkers zijn, kunnen helpers worden gezien die de jongen voeden en zich verdedigen tegen roofdieren.

De zwartteugelspitsvogel is net als de andere spitvogels een vogel die in groepen op insecten jaagt. Het is een vogel van open vlaktes met weinig begroeiing die overal in Australië in de drogere delen voorkomt en ook in het zuiden van Nieuw-Guinea (Trans-Fly) en op op het eiland Timor. De soort telt 5 ondersoorten: A. c. perspicillatus: de oostelijke Kleine Soenda-eilanden. A. c. normani: noordoostelijk Australië. A. c. dealbatus: oostelijk Australië. A. c. melanops: van westelijk en noordwestelijk Australië tot het inlandse zuidoosten. A. c. cinereus: zuidwestelijk Australië.

De zwartteugelspitsvogel heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Mogelijk neemt de vogel in aantal toe. Om deze redenen staat deze spitsvogel als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.