Branta canadensis maxima

1.09 m

Canadese ganzen zijn voornamelijk herbivoren, hoewel ze soms kleine insecten en vissen eten. Hun dieet bevat groene vegetatie en granen. De Canadese gans eet op het land een verscheidenheid aan grassen. Het voedt zich door een grassprietje vast te pakken met de snavel en het vervolgens met een ruk van het hoofd te scheuren. De Canadese gans eet ook bonen en granen zoals tarwe, rijst en maïs wanneer ze beschikbaar zijn. In het water voedt het zich met waterplanten door zijn snavel naar de bodem van het water te schuiven. Het voedt zich ook met waterplantachtige algen, zoals zeewier. In stedelijke gebieden is het ook bekend om voedsel uit vuilnisbakken te halen. Ze worden soms ook door mensen in parken met de hand gevoerd met een verscheidenheid aan granen en ander voedsel. Canadese ganzen geven de voorkeur aan gazongras in stedelijke gebieden. Ze grazen meestal in open gebieden met een grote afstand om potentiële roofdieren te vermijden.

Deze soort komt oorspronkelijk uit Noord-Amerika. Het broedt in Canada en de noordelijke Verenigde Staten in een breed scala aan habitats. Het gebied van de Grote Meren heeft een zeer grote populatie Canadese ganzen. Canadese ganzen komen het hele jaar door voor in het zuidelijke deel van hun broedgebied, waaronder het grootste deel van de oostkust en de Pacifische kust. Tussen Californië en South Carolina in de zuidelijke Verenigde Staten en het noorden van Mexico zijn Canadese ganzen in de winter voornamelijk aanwezig als migranten uit verder naar het noorden. Tegen het begin van de 20e eeuw hadden overbejaging en verlies van leefgebied aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw geresulteerd in een ernstige afname van het aantal van deze vogel in zijn oorspronkelijke verspreidingsgebied. Men geloofde dat de gigantische Canadese gansondersoort in de jaren vijftig was uitgestorven totdat, in 1962, een kleine kudde overwinterde in Rochester, Minnesota, door Harold Hanson van de Natural History Survey in Illinois. In 1964 werd het Northern Prairie Wildlife Research Center gebouwd in de buurt van Jamestown, North Dakota. De eerste directeur, Harvey K. Nelson, sprak Forrest Lee ertoe Minnesota te verlaten om het Canadese ganzenproductie- en restauratieprogramma van het centrum te leiden. Forrest beschikte al snel over 64 hokken met 64 broedparen van gescreende, hoogwaardige vogels. Het project omvatte particuliere, staats- en federale middelen en vertrouwde op de expertise en medewerking van vele individuen. Eind 1981 waren er meer dan 6000 gigantische Canadese ganzen vrijgelaten op 83 locaties in 26 provincies in North Dakota. Met verbeterde spelwetten en programma's voor recreatie en behoud van leefgebieden, zijn hun populaties in het grootste deel van hun verspreidingsgebied hersteld, hoewel sommige lokale populaties, vooral van de ondersoorten B. c. occidentalis, kan nog steeds afnemen. In de afgelopen jaren zijn de Canadese ganzenpopulaties in sommige gebieden aanzienlijk gegroeid, zo erg zelfs dat velen ze beschouwen als ongedierte vanwege hun uitwerpselen, bacteriën in hun uitwerpselen, lawaai en confronterend gedrag. Dit probleem is gedeeltelijk te wijten aan de verwijdering van natuurlijke roofdieren en een overvloed aan veilige, door de mens veroorzaakte wateren nabij voedselbronnen, zoals die te vinden zijn op golfbanen, in openbare parken en stranden, en in geplande gemeenschappen. Mede door de kruising van verschillende trekkende ondersoorten met de geïntroduceerde niet-trekkende reuze ondersoorten, zijn Canadese ganzen vaak het hele jaar door een kenmerk van dergelijke stedelijke omgevingen. In tegenstelling tot zijn normale migratieroutine, hebben grote groepen Canadese ganzen een permanente verblijfplaats langs de Pacifische kust van Noord-Amerika, van het zuidwesten van British Columbia (met name Vancouver Island en het lagere vasteland van British Columbia), in het zuiden tot het San Francisco Bay-gebied in Noord-Californië . Er zijn ook inwoners van de Atlantische kust, zoals op Chesapeake Bay, in de James River-regio's in Virginia en in het Triangle-gebied van North Carolina (Raleigh, Durham, Chapel Hill) en het nabijgelegen Hillsborough. Sommige Canadese ganzen zijn permanent in het zuiden van Florida gaan wonen, bijvoorbeeld op retentievijvers in appartementencomplexen. In 2015 werd de Ohio-populatie van Canadese ganzen gerapporteerd als ongeveer 130.000, en het aantal zal waarschijnlijk blijven toenemen. Veel van de ganzen, voorheen migrerend, waren naar verluidt inheems geworden en bleven zelfs in de zomer in de staat. De toename werd toegeschreven aan een gebrek aan natuurlijke roofdieren, een overvloed aan water en overvloedig gras in goed onderhouden gazons in stedelijke gebieden. Canadese ganzen werden na de Amerikaanse Burgeroorlog in Ohio geëlimineerd, maar werden in 1956 opnieuw geïntroduceerd met 10 paren. De populatie werd geschat op 18.000 in 1979. De ganzen worden als beschermd beschouwd, hoewel een jachtseizoen is toegestaan van 1-15 september, met een dagelijkse bagagelimiet van vijf. Het Ohio Department of Natural Resources beveelt een aantal niet-dodelijke angst- en ontgroeningstactieken aan voor hinderlijke ganzen, maar als dergelijke methoden zonder succes zijn gebruikt, kunnen ze een vergunning afgeven die van 11 maart tot 31 augustus kan worden gebruikt om nesten te vernietigen, voer een gansronde uit of schiet ganzen.