Buteo jamaicensis harlani

Hoewel vergelijkbaar in lineaire afmetingen met de westelijke roodstaartbuizerd (B. j. Calurus), wordt deze race soms beschreven als lichter en lichter. Integendeel, ze zijn zeer seksueel dimorf van omvang (de meest dimorfe van alle in de Verenigde Staten) en volwassen vrouwtjes zijn soms zwaarder dan bijna elke vrouwelijke B. j. calurus. B. j. calurus heeft de neiging om een veel langere tarsus te hebben dan de haviken van Harlan, zoals verwacht vanwege de bewoning van de laatste in koude omgevingen bijna het hele jaar door. Het vleugelakkoord van mannetjes kan variëren van 365 tot 390 mm (14,4 tot 15,4 inch), gemiddeld 381 mm (15,0 inch), en bij vrouwen varieert van 390 tot 430 mm (15 tot 17 inch), gemiddeld 408,7 mm ( 16.09 in). Mannetjes en vrouwtjes gemiddeld 211 en 225,3 mm (8,31 en 8,87 inch) staartlengte, 79,8 en 87 mm (3,14 en 3,43 inch) tarsale lengte en 24,7 en 27 mm (0,97 en 1,06 inch) lengte culmen. Een overwinterende vrouw in het oosten van Kansas woog 1.629 g (3.591 lb). De historische taxonomische status van de havik van Harlan is nogal grillig geweest, soms is hij geclassificeerd als zijn eigen soort, B. harlani tot het andere uiterste dat RS Palmer (1988) als (misschien onwaarschijnlijk) bestempelde als louter een westerse kleurvariant. De meeste moderne autoriteiten erkennen als een geldige ondersoort. De havik van Harlan is duidelijk anders dan alle andere rode staarten en kan bijna 100% van de tijd worden geïdentificeerd door een ervaren havikwaarnemer. Gedurende de morphs van deze ondersoort is het verenkleed overwegend zwartachtig, zonder warme of bruinachtige tonen (behalve de staart). De haviken van Harlan hebben meestal vage strepen op de zijkanten van hun hoofd en rond hun borst met een beetje grijze vlekjes of spikkels op het schouderblad. Afgezien van een variabel witgestreepte keel, zijn hun buik meestal meestal zwart met variabele witte strepen en behoudens de dijen of het kriskras. Er zijn maximaal vier hoofdvariaties van de typische hierboven: extreme donkere vorm (waar zelfs de keel zwart is en er geen bleke strepen aanwezig zijn), donkere vorm (met behoudens aanwezigheid nog steeds van de tarsus tot de onderkant), zeldzame bleke vorm ( met weinig zwartachtige vlekken op de buik en over het algemeen een wittere kop) en misschien zelfs zeldzamere soorten waarbij de basiskleur grijsachtig is. In tegenstelling tot de meeste roodstaartbuizerds, zijn onvolwassenen over het algemeen vergelijkbaar genoeg dan volwassenen, zodat het moeilijk kan zijn om ze te onderscheiden. Onrijpe mensen hebben gemiddeld meer uitgebreide bleke strepen boven en spikkels beneden, maar er is veel individuele variatie geregistreerd. De typische staart van een Harlan's havik is wit met een dikke zwarte subterminale band, maar individuen kunnen aanzienlijk variëren en de staart kan roodachtig, duister, witachtig of grijs zijn en kan in de lengterichting worden gestreept, gevlekt of geblokkeerd.