Labradoreend

De naaste verwanten van deze soort zouden de zee-eenden (Melanitta) zijn (Livezey, 1995). De labradoreend voedde zich met kleine schelpdieren. De snavel verschilde van die van andere eenden in de wijde, afgeplatte punt met aan de binnenzijde talloze lamellen. Door de eigenschappen van de snavel werd hij beschouwd als een ecologische tegenhanger van de Stellers eider (Polysticta stelleri) uit Noord-Azië en het noorden van de Grote Oceaan. Een andere, niet verwante eend met vergelijkbare en een zelfs nog meer gespecialiseerde anatomie van de snavel is de Australische lepelbekeend (Malacorhynchus membranaceus) die zich grotendeels met plankton, maar ook met schelpdieren voedt. In uiterlijke verschijning leek de labradoreend waarschijnlijk het meeste op de blauwe eend (Hymenolaimus malacorhynchus).