Canadese Zanger

13-15 cm (5-6 in)

8 jaar

De Canadese grasmus eet voor het grootste deel insecten, waaronder kevers, muggen, vliegen, motten en gladde rupsen zoals keverwormen, aangevuld met spinnen, slakken, wormen en, althans seizoensgebonden, fruit. Het maakt gebruik van verschillende foerageertactieken, zoals het wegspoelen van insecten uit gebladerte en ze op de vleugel vangen (wat het vaker doet dan andere grasmussen), en op de grond zoeken tussen gevallen bladeren. Wanneer ze af en toe zweven, hebben mannetjes de neiging om hoger te vliegen dan vrouwtjes op broedplaatsen. In de tropen van Zuid-Amerika foerageert het in gemengde koppels met andere vogels, meestal 3-30 voet boven de grond in dichter gebladerte.

Partners in Flight schat een wereldbevolking van 4 miljoen, terwijl de American Bird Conservancy schat dat er 1,5 miljoen individuen bestaan. Tijdens het broedseizoen is 82% van de bevolking te vinden in Canada en 18% in de Verenigde Staten. In Canada strekt het zomerbereik zich uit van het zuidoosten van Yukon tot Nova Scotia. In de Verenigde Staten strekt het assortiment zich uit van noordelijk Minnesota tot noordelijk Pennsylvania, westelijk tot Long Island of New York. Het nestelt ook in de hoge Appalachen tot in het zuiden van Georgië. In de winter strekt het bereik van de Canadese grasmus zich uit van Guyana tot het noordwesten van Bolivia rond de noord- en westkant van de Andes-top. Zowel in de zomer als in de winter leeft de grasmus in vochtig struikgewas. Tijdens het broedseizoen nestelt de vogel zich in oeverstruiken, borstelige ravijnen, bosmoerassen, enz. Op een breed scala van hoogtes en in verschillende bostypen. In de noordwestelijke delen van zijn verspreidingsgebied komt het espenbossen voor; in het midden van het bereik wordt het gevonden in beboste wetlands en moerassen; en in het zuiden bezet het montane rododendron struikgewas. In de winter geeft hij de voorkeur aan habitats in het midden en de hogere gebieden. In het noorden van Minnesota bleek uit een onderzoek dat Canadese grasmussen de struik-bosrand bewoonden, in plaats van martelbossen of open velden met struiken. In New England bleken de Canadese grasmus "verstoringsspecialisten" te zijn die zich naar bosgebieden begaven die herstelden van winden of houtverwijdering. Vanwege zijn voorkeur voor laaggelegen foerageerwerk in loofbossen, kan het op grotere hoogte worden begrensd omdat een geschikte habitat verdwijnt en concurrentie ondervindt van de zwartkeelblauwe grasmus die vergelijkbare habitats verkiest. In Europa zijn twee ongelukken waargenomen. De eerste was een stervende man die op 29 september 1973 in Sandgerði, IJsland werd gevangen. De tweede was een eerste winter, waarschijnlijk een vrouw die gedurende vijf dagen in oktober 2006 in County Clare, Ierland, werd waargenomen. De leeftijd waarop de jongen het nest verlaten is niet bekend. Eenmaal onafhankelijk, brengen ze bijna al hun tijd door in het understory, op de grond of in struiken. De post-juveniele vogel ondergaat een gedeeltelijke rui waarbij alle lichaamsvleugels en vleugeldekbedden betrokken zijn. Dit kan zijn afgerond vóór de eerste migratie. Het oudst bekende exemplaar was een mannetje dat in 1982 in Quebec werd gevonden, minstens 8 jaar oud, nadat hij in 1975 was gestrand.