Kleine Geelkopgier

66 cm

De mindere geelkopgier is een aaseter en leeft bijna volledig op aas. Het eet roadkill of het karkas van elk dier, maar het is ook bekend dat het op voedsel jaagt, vooral kleine waterdieren in moerassen. Hij geeft de voorkeur aan vers vlees, maar kan vaak niet de eerste snede in het karkas van een groter dier maken omdat zijn snavel niet sterk genoeg is om in de taaie huid te scheuren. De mindere geelkopgier zal zich niet meer voeden met een stuk aas als het vlees in een staat van extreem verval verkeert, omdat het besmet raakt met microbiële toxines. Net als andere gieren speelt het een belangrijke rol in zijn ecosysteem door aas te verwijderen dat anders een broedplaats voor ziekte zou zijn. De mindere geelharige gier foerageert met zijn scherpe gezichtsvermogen om aas op de grond te lokaliseren, maar gebruikt ook zijn reukvermogen, een eigenschap die ongebruikelijk is in de vogelwereld. Het lokaliseert aas door de geur van ethylmercaptaan te detecteren, een gas dat wordt geproduceerd door het begin van verval bij dode dieren. De reukkwab van zijn hersenen die verantwoordelijk is voor het verwerken van geuren is bijzonder groot in vergelijking met andere dieren. Dit kenmerk van de gieren uit de Nieuwe Wereld is door mensen gebruikt: ethylmercaptaan wordt in pijpleidingen geïnjecteerd en ingenieurs die op zoek zijn naar lekken, volgen de foeragerende gieren. Koningsgier, die het vermogen niet heeft om aas te ruiken, volgt de mindere geelkopige gieren naar karkassen, waar de koningsgier de huid van het dode dier scheurt. Dit geeft de kleinere, kleinere geelkopgier toegang tot voedsel, omdat het geen snavel heeft die sterk genoeg is om de huid van grotere dieren te scheuren. Dit is een voorbeeld van onderlinge afhankelijkheid tussen soorten. Het is over het algemeen verplaatst van karkassen door zowel kalkoengier als koningsgier, vanwege hun grotere formaat.

Het wordt gevonden in Argentinië, Belize, Bolivia, Brazilië, Chili, Colombia, Costa Rica, Ecuador, El Salvador, Frans Guyana, Guatemala, Guyana, Honduras, Mexico, Nicaragua, Panama, Paraguay, Peru, Suriname, Uruguay en Venezuela. De natuurlijke habitats zijn subtropisch of tropisch, seizoensgebonden, nat of overstroomd laagland grasland, moerassen, mangroven en sterk aangetast voormalig bos. Het kan over droge velden en open plekken dwalen. Het wordt over het algemeen niet gevonden in hooggelegen gebieden. Deze vogel met zijn op de een of andere manier kraaiachtige aspect gaf voet aan de naamgeving van de Quebrada de los Cuervos (Kraaienrave) in Uruguay, waar ze samen met de zwarte gier en de kalkoengier leven.