Bengaalse Spoorkoekoek

De kleinere coucal wordt alleen of in paren laag in het kreupelhout gevonden in drassige of grasachtige gebieden die grenzen aan het bos. Ze komen vooral voor in laaglanden. Net als andere coucals zijn het geen broedparasitaire koekoeken. Ze nestelen van mei tot september, maar voornamelijk na de regens in juni in India, waarbij ze een koepel van grassprieten bouwen op een lage boom. De gebruikelijke koppeling is 3 eieren in India, 2 in Zuidoost-Azië en 4 in Taiwan. De aanroepen van de mindere coucal omvatten een reeks lage dubbele 'whoot-woot'- of' kurook'-noten die in tempo toenemen en in toonhoogte dalen. De Indonesische naam dudut is onomatopee.

De Bengaalse spoorkoekoek komt voor op het Indisch subcontinent en Zuidoost-Azië van Bangladesh tot in Zuid-China en Indochina en het schiereiland Malakka, Sumatra, Borneo, Java en de Filipijnen. De soort telt 6 ondersoorten: C. b. bengalensis: van India en Nepal tot Myanmar, Thailand en Indochina. C. b. lignator: zuidelijk en zuidoostelijk China, Hainan en Taiwan. C. b. javanensis: van Malakka tot Sumatra, Java, Borneo, Palawan en de Sulu-eilanden. C. b. philippinensis: de Filipijnen (behalve Palawan en de Sulu-eilanden). C. b. sarasinorum: Celebes en de Kleine Soenda-eilanden. C. b. medius: de Molukken. Het is een algemene vogel van gebieden met moerasbos, grasland en struikgewas, secondair bos tot op een hoogte van 1800 m boven de zeespiegel. Op Borneo is het de meest algemene soort spoorkoekoek.

De Bengaalse spoorkoekoek heeft een enorm groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Er zijn aanwijzingen dat de vogel in aantal toeneemt, daarom staat deze spoorkoekoek als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.