Smaragdduif

Smaragdduiven komen meestal alleen voor, paren of in kleine groepen. Ze zijn vrij aards, zoeken vaak naar gevallen fruit op de grond en brengen weinig tijd door in bomen, behalve tijdens het slapen. Ze eten zaden en fruit van een grote verscheidenheid aan planten en zijn over het algemeen tam en benaderbaar. De vlucht is snel en direct, met de regelmatige beats en af en toe een scherpe tik met de vleugels die kenmerkend zijn voor duiven in het algemeen. Hij vliegt vaak laag tussen de stukken dicht bos waar hij de voorkeur aan geeft, maar als hij gestoord wordt, zal hij vaak weglopen in plaats van vliegen. Ze zijn bijzonder goede wevers als ze door bossen vliegen. Tijdens het vliegen leggen ze een buff underwing bloot en een kastanjekleur van hun slagpennen. De roep is een laag, zacht gekreun, dat bestaat uit ongeveer zes tot zeven koetjes die stil beginnen te rijzen. Ze noemen ook een nasale "hoo-hoo-hoon". Mannetjes voeren een dobberende dans tijdens de balts.

Van de smaragdduif zijn 16 ondersoorten bekend: C. i. augusta: de Nicobaren. C. i. chrysochlora C. i. formosanus Taiwan. C. i. indica: van India tot zuidelijk China, Maleisië, de Filipijnen, de Indonesische en de westelijke Papoea-Nieuw-Guinese eilanden. C. i. longirostris C. i. maxima: de Andamanen. C. i. melvillensis C. i. minima: Numfor, Biak en Mios Num (nabij noordelijk Nieuw-Guinea). C. i. nana C. i. natalis: Christmaseiland. C. i. robinsoni: Sri Lanka. C. i. rogersi C. i. salimalii C. i. sandwichensis C. i. timorensis C. i. yamashinai

Niet wereldwijd bedreigd.