Strandplevier

18 cm

10 jaar

Kentse plevieren foerageren individueel of in losse koppels van 20-30 individuen (buiten het broedseizoen) en kunnen af en toe worden opgenomen in grotere koppels van maximaal 260 individuen van meerdere soorten. Hun belangrijkste voedselbron bestaat uit miniatuurwaterdieren en terrestrische ongewervelden zoals insecten en hun larven (bijv. Kevers, sprinkhanen of vliegen), weekdieren, schaaldieren, spinnen en zeewormen. Ze zijn verplichte visuele verzamelaars en voeden zich vaak aan de kustlijn van meren, lagunes of vijvers in vochtige bodemgebieden die ongewerveld zijn. Ze foerageren door te kijken, te stoppen of te rennen en vervolgens te pikken om de prooi te vangen, maar ze tasten ook het zand af om naar prooien te zoeken, of vangen vliegen door hun mond open te houden Kentse plevier (Charadrius alexandrinus). Het vermogen van de Kentse plevier om aanwijzingen voor prooien te identificeren, wordt beïnvloed door licht, wind en regen. 'S Nachts kan hun vermogen om prooien te vinden beperkt zijn, maar plevieren hebben een goed nachtzicht gezien vanwege hun grote ogen en verbeterde retinale visuele gevoeligheid.

De broedhabitats zijn meestal alkalimeerkusten, wetlands, kwelders en kustgebieden, wat past bij de resultaten van een onderzoek dat onderzocht wat een omgeving geschikt maakt voor een broedhabitat voor de Kentse plevier. Door 4 variabelen van alle bekende nesten te analyseren, ontdekte de studie dat plevieren de voorkeur geven aan nestelen in gebieden met lage hoogte, lage vegetatie, hoog vochtgehalte en plaatsen ver weg van menselijke activiteit en nederzettingen. Er zijn waarnemingen geweest van ouders die hun kuikens van arme voedselgebieden naar betere voedselgebieden verplaatsten, waarbij kuikens vervolgens sterker werden in de gebieden met veel voedsel. Dit suggereert dat ouders hun kuikens strategisch verplaatsen en van leefomgeving veranderen. Jongeren verplaatsen heeft voordelen: bescherming tegen roofdieren, het verkrijgen van meer voedsel, het vermijden van concurrentie voor voedsel en ruimte, het vermijden van potentiële kindermoord als gevolg van concurrentie en het vermijden van territoriale verdediging van anderen. Dit is echter een afweging, want er zijn ook kosten verbonden aan het verplaatsen van jongelui: verhuizen kost veel energie, vooral bij jongeren, daarom kan de groei van kuikens worden belemmerd omdat energie wordt gebruikt bij beweging in plaats van bij groei, de kans op sterfte door verhongering of predatie neemt toe tijdens het bewegen door open gebieden en het gebied met veel voedsel kan al veel roofdieren bevatten. Over het algemeen profiteren kuikengroei en broedoverleving van het verhuizen naar een hoger voedselgebied, waardoor het reproductieve succes van ouders toeneemt, vandaar dat de ouders hun kuikens verplaatsen. Uit de studie bleek ook dat de grotere en zwaardere vrouwtjes eerder kuikens zouden verplaatsen, misschien omdat ze hun kuikens konden verdedigen tegen naburige ouders