Ooievaar

1.02 m

26 jaar

Zoals de meeste van zijn verwanten, eet een ooievaar vooral regenwormen en grote insecten, maar ook jonge vogels (pullen van eenden), mollen, hagedissen en knaagdieren staan op het menu, tot aan het formaat van jonge hazen en konijnen aan toe. In tegenstelling tot wat vaak wordt aangenomen, staat de kikker maar zeer spaarzaam op het menu.

Het genomineerde ras van de witte ooievaar heeft een brede, hoewel niet-samengestelde zomerreeks in heel Europa, geclusterd op het Iberisch schiereiland en Noord-Afrika in het westen, en een groot deel van Oost- en Midden-Europa, met 25% van de wereldbevolking geconcentreerd in Polen, evenals als delen van West-Azië. De Aziatische populatie van ongeveer 1450 vogels is beperkt tot een regio in Centraal-Azië tussen het Aralmeer en Xinjiang in het westen van China. Aangenomen wordt dat de Xinjiang-populatie rond 1980 is uitgestorven. Migratieroutes breiden het bereik van deze soort uit tot vele delen van Afrika en India. Sommige populaties houden zich aan de oostelijke migratieroute, die door Israël loopt naar Oost- en Centraal-Afrika. In Calitzdorp zijn sinds 1933 enkele fokgegevens uit Zuid-Afrika bekend en sinds de jaren negentig zijn er ongeveer 10 vogels rond Bredasdorp gekweekt. Een kleine populatie witte ooievaars overwintert in India en wordt verondersteld voornamelijk te zijn afgeleid van de C. c. Aziatische populatie als koppels van maximaal 200 vogels zijn waargenomen tijdens de voorjaarstrek in de vroege jaren 1900 door de Kurram-vallei. In Duitsland geringde vogels zijn echter hersteld in het westen (Bikaner) en het zuiden (Tirunelveli) India. Een atypisch exemplaar met rode orbitale huid, een kenmerk van de oosterse ooievaar, is geregistreerd en verder onderzoek van de Indiase bevolking is vereist. Ten noorden van het broedgebied is het een doorgangsmigrant of zwerver in Finland, IJsland, Ierland, Noorwegen en Zweden en in het westen naar de Azoren en Madeira. Het assortiment is de afgelopen jaren uitgebreid naar West-Rusland. De favoriete voedselgronden van de witte ooievaar zijn grasweiden, landbouwgrond en ondiepe wetlands. Het vermijdt gebieden begroeid met hoog gras en struiken. In het Tsjernobyl-gebied in het noorden van Oekraïne nam het aantal ooievaarspopulaties af na het nucleaire ongeval in 1986 daar, aangezien landbouwgrond werd opgevolgd door hoge grasheesters. In delen van Polen hebben vogels sinds 1999 door arme natuurlijke foerageergebieden gedwongen voedsel te zoeken bij vuilstortplaatsen. Er zijn ook meldingen van witte ooievaars in vuilstortplaatsen in het Midden-Oosten, Noord-Afrika en Zuid-Afrika. De witte ooievaar broedt in grotere aantallen in gebieden met open graslanden, vooral grasrijke gebieden die nat of periodiek onder water staan, en minder in gebieden met hogere vegetatiebedekking zoals bos en struikgewas. Ze maken gebruik van graslanden, wetlands en landbouwgrond op de overwinterende gronden in Afrika. Witte ooievaars werden waarschijnlijk geholpen door menselijke activiteiten tijdens de middeleeuwen toen het bos werd gekapt en nieuwe weilanden en landbouwgrond werden aangelegd, en ze werden in een groot deel van Europa gevonden, broedend tot in het noorden van Zweden. De bevolking in Zweden zou zich in de 16e eeuw hebben gevestigd nadat de bossen waren gekapt voor landbouw. Ongeveer 5000 paren werden geschat in de 18e eeuw, die daarna afnam. De eerste nauwkeurige telling in 1917 vond 25 paren en het laatste paar faalde rond 1955. De witte ooievaar was een zeldzame bezoeker van de Britse eilanden, met ongeveer 20 vogels die elk jaar in Groot-Brittannië worden gezien en vóór 2020 waren er geen records van nestelen sinds een paar in 1416 bovenop St Giles High Kirk in Edinburgh, Schotland nestelde. In 2020 kweekte een paar voor het eerst in meer dan 600 jaar in het Verenigd Koninkrijk, als onderdeel van een herintroductie-initiatief genaamd het White Stork Project . Een afname van de bevolking begon in de 19e eeuw als gevolg van industrialisatie en veranderingen in landbouwmethoden. Witte ooievaars nestelen niet meer in veel landen en de huidige bolwerken van de westerse bevolking bevinden zich in Portugal, Spanje, Oekraïne en Polen. Op het Iberisch schiereiland is de bevolking geconcentreerd in het zuidwesten en ook gedaald als gevolg van landbouwpraktijken. Uit een in 2005 gepubliceerde studie bleek dat de Podhale-regio in de hooglanden van Zuid-Polen een toestroom van witte ooievaars had gezien, die daar voor het eerst in 1931 werden gekweekt en sindsdien op steeds hogere hoogten hebben genest, en in 1999 890 m (3000 ft) bereikten. auteurs suggereerden dat dit te maken had met klimaatopwarming en de instroom van andere dieren en planten naar grotere hoogten. Witte ooievaars die in het voorjaar in de provincie Poznań (Groot-Polen) in het westen van Polen aankwamen om te broeden, deden dat in de laatste twintig jaar van de twintigste eeuw zo'n tien dagen eerder dan aan het einde van de negentiende eeuw.