Kwartelkoning

22-25 cm (8.6-9.8 in)

6 jaar

De graankoek is alleseter, maar voedt zich voornamelijk met ongewervelde dieren, waaronder regenwormen, slakken en slakken, spinnen, kevers, libellen, sprinkhanen en andere insecten. In de broedgebieden is het een roofdier van Sitona-snuitkevers, die peulvruchtgewassen besmetten. en in het verleden verbruikten grote hoeveelheden van de voormalige graslandplagen, leren jassen en draadwormen. Deze crake eet ook kleine kikkers en zoogdieren, en plantmateriaal zoals graszaad en graankorrel. Het dieet op de overwinteringsgebieden is over het algemeen vergelijkbaar, maar bevat lokaal beschikbare items zoals termieten, kakkerlakken en mestkevers. Voedsel wordt uit de grond gehaald, laagblijvende planten en van binnenuit graspollen; de crake kan met zijn snavel bladafval zoeken en rennen op zoek naar een actieve prooi. Jagen is normaal gesproken in dekking, maar, vooral in de overwinteringsgebieden, zal het af en toe zich voeden met grasrijke paden of onverharde wegen. Onverteerbaar materiaal wordt uitgebraakt als pellets van 1 cm (0,39 inch). Kuikens worden voornamelijk gevoederd met dierlijk voedsel en als ze volgroeid zijn, mogen ze met de ouders vliegen tot 6,4 km (4,0 mijl) om aanvullende voedergebieden te bezoeken. Net als bij andere rails wordt grit ingeslikt om voedsel in de maag te breken.

De maiskraker broedt van Ierland-oost via Europa naar centraal Siberië. Hoewel hij uit een groot deel van zijn historische verspreidingsgebied is verdwenen, werd deze vogel ooit gevonden in geschikte habitats in Eurazië overal tussen de breedtegraden 41 ° N en 62 ° N. Er is ook een aanzienlijke populatie in West-China, maar deze soort nestelt slechts zelden in Noord-Spanje en in Turkije. Oude beweringen over het fokken in Zuid-Afrika zijn onjuist en komen voort uit de verkeerde identificatie van eieren in een museumcollectie die eigenlijk die van de Afrikaanse spoorlijn zijn. De maïskoek wint vooral in Afrika, van de Democratische Republiek Congo en het zuiden van centraal Tanzania tot het oosten van Zuid-Afrika. Ten noorden van dit gebied wordt het voornamelijk gezien bij migratie, maar af en toe winters in Noord-Afrika en in het westen en noorden van het kerngebied in Zuidoost-Afrika. Het grootste deel van de Zuid-Afrikaanse populatie van ongeveer 2000 vogels komt voor in KwaZulu-Natal en de voormalige provincie Transvaal, en aantallen elders in Afrika zijn onzeker. Er zijn verschillende negentiende-eeuwse records, waar de populaties tussen december en februari veel groter waren dan nu, van vogels die in West-Europa worden waargenomen, voornamelijk in Groot-Brittannië en Ierland. Deze crake migreert naar Afrika via twee hoofdroutes: een westelijke route door Marokko en Algerije, en een belangrijkere vliegroute door Egypte. Bij passage is het in de meeste landen geregistreerd tussen de broed- en overwinteringsbereiken, waaronder een groot deel van West-Afrika. Vogels uit Coll die de westelijke route volgden, pauzeerden in West-Afrika op weg naar het zuiden, en opnieuw op de terugvlucht, toen ze ook rustten in Spanje of Noord-Afrika. Oosterse migranten zijn geregistreerd in die delen van Zuid-Azië die tussen het oosten van het broedgebied en Afrika liggen. Verderop is de maïskoek als een landloper geregistreerd voor Sri Lanka, Vietnam en Australië, de Seychellen, Bermuda, Canada, de VS, Groenland, IJsland, de Faeröer, de Azoren, Madeira en de Canarische Eilanden. De graankoek is voornamelijk een laaglandsoort, maar broedt tot 1.400 m (4.600 ft) hoogte in de Alpen, 2.700 m (8.900 ft) in China en 3.000 m (9.800 ft) in Rusland. Bij het fokken in Eurazië zouden de habitats van de maïskraker oorspronkelijk rivierweiden met hoog gras en weideplanten, waaronder zegge en irissen, omvatten. Het wordt nu voornamelijk aangetroffen in koel, vochtig grasland dat wordt gebruikt voor de productie van hooi, met name vochtige traditionele landbouwgrond met beperkt maaiveld of kunstmestgebruik. Het maakt ook gebruik van andere boomloze graslanden in bergen of taiga, aan kusten of waar door vuur is ontstaan. Vochtige gebieden zoals wetlandranden kunnen worden gebruikt, maar zeer natte habitats worden vermeden, evenals open gebieden en die met een vegetatie van meer dan 50 cm (20 inch) lang of te dicht om doorheen te lopen. De oneven struik of haag kan worden gebruikt als een oproeppost. Grasland dat niet wordt gemaaid of begraasd, wordt te mat om geschikt te zijn voor nesting, maar er mogen lokaal geteelde gewassen zoals granen, erwten, koolzaad, klaver of aardappelen worden gebruikt. Na het fokken gaan volwassenen naar hogere vegetatie, zoals gewone riet, iris of brandnetels om te ruien, en keren ze terug naar het hooi en kuilgrasweiden voor het tweede broed. In China wordt vlas ook gebruikt voor nestplaatsen. Hoewel mannetjes vaak zingen in intensief beheerde gras- of graangewassen, is succesvol fokken ongebruikelijk en zullen nesten in de akkerranden of in de buurt van braakliggende grond eerder slagen. Bij overwintering in Afrika bezet de maïskraker droge graslanden en savannehabitats, die voorkomen in een vegetatie van 30-200 cm (0,98-6,56 ft) hoog, inclusief in het seizoen verbrande gebieden en af en toe zegge of rietvelden. Het wordt ook gevonden op braakliggende en verlaten velden, ongemaaid gras op vliegvelden en de randen van gewassen. Het komt voor op ten minste 1.750 m (5.740 ft) hoogte in Zuid-Afrika. Elke vogel blijft binnen een vrij klein gebied. Hoewel het soms voorkomt bij de Afrikaanse crake, geeft die soort normaal gesproken de voorkeur aan vochtiger en kortere graslandhabitats dan de corn crake. Bij migratie kan de maiskoek ook voorkomen in korenvelden en rond golfbanen.