Rosse Fluiteend

46-53 cm (18-21 in)

20 jaar

De fulvous fluitende eend voedt zich overdag of 's nachts in wetlands, vaak in gemengde kuddes met familieleden zoals witte gezichten of zwartbuik fluitende eenden. Het voedsel is over het algemeen plantaardig materiaal, inclusief zaden, bollen, grassen en stengels, maar vrouwtjes kunnen dieren bevatten zoals waterwormen, weekdieren en insecten terwijl ze zich voorbereiden op het leggen van eieren, die dan tot 4% van hun dieet kunnen uitmaken. Eendjes kunnen ook een paar insecten eten. Foerageren is door plantitems te plukken tijdens het lopen of zwemmen, door op te staan of af en toe door te duiken tot een diepte van maximaal 1 m (3,3 ft). Favoriete planten zijn onder meer watersneeuwvlok, waterkruis, bourgou-gierst, shama-gras, Kaapse blauwe waterlelie, wasachtige blad-nachtschade, snavel, vlakte en veelhoeken. Rijst is normaal gesproken een klein onderdeel van het dieet, en een onderzoek in Cubaanse rijstvelden wees uit dat de genomen planten voornamelijk onkruid waren dat met het gewas meegroeide. In een onderzoek in Louisiana bestond 25% van het dieet van broedende vrouwen uit granen.

De fulvous fluitende eend heeft een zeer groot bereik dat zich uitstrekt over vier continenten. Het broedt in het laagland van Zuid-Amerika van Noord-Argentinië tot Colombia en vervolgens tot in de zuidelijke VS en West-Indië. Het wordt gevonden in een brede gordel over Afrika bezuiden de Sahara en in het oosten van het continent tot Zuid-Afrika en Madagaskar. Het Indiase subcontinent is het Aziatische bolwerk. Het onderneemt seizoensbewegingen als reactie op de beschikbaarheid van water en voedsel. Afrikaanse vogels trekken in de zuidelijke zomer naar het zuiden om in de winter te broeden en naar het noorden terug te keren, en Aziatische populaties zijn zeer nomadisch vanwege de variabiliteit van de regenval. Deze soort heeft een sterke neiging tot kolonisatie en heeft de laatste decennia zijn verspreidingsgebied in Mexico, de VS en West-Indië uitgebreid met noordelijke uitbreidingen naar Californië in de late 19e eeuw en rijstteeltgebieden in de Amerikaanse Golfkustvlakte in de vroege tot midden 20e eeuw, gezien de affiniteit met rijstgebieden. Het fokken in de Noord-Amerikaanse regio is beperkt tot de Gulf Coastal Plain van Texas en Louisiana en plaatsen in Zuid-Californië en Zuid- en Oost-centraal Florida. Waarnemingen van de vogel buiten het broedseizoen, vooral sinds de jaren 1950, zijn opgetekend in gematigde streken zo ver noordelijk als het stroomgebied van de Mississippi, het oostelijke gebied van de Grote Meren en langs de Stille en Atlantische kust tot aan het zuiden van Canada. Zwervende vogels kunnen ver boven het normale bereik opduiken, soms blijven ze nestelen, zoals in Marokko, Peru en Hawaï. De fulvous fluitende eend wordt gevonden in laaglandmoerassen en moerassen in open rijstvelden, vlak land en vermijdt beboste gebieden. Het is normaal gesproken geen bergsoort, broedt bijvoorbeeld in Venezuela slechts tot 300 m (980 ft), maar het enkele Peruaanse kweekrecord lag op 4.080 m (13.390 ft).