Geelsnavelhoningvogel

In beboste gebieden bezoeken ze vaak de bloemen van Loranthus (= Dendrophthoe) en Viscum-soorten, waarvan de zaden voornamelijk door deze en andere bloempikkersoorten worden verspreid. De bessen van deze epifytische parasieten worden meestal in hun geheel doorgeslikt (ze knijpen soms fruit en gooien de zaden weg terwijl ze zich voeden met de pulp, maar deze techniek wordt vaker gebruikt door de syntopische diksnavelsbloempikker) en de zaden worden vernietigd na een snelle doorgang door hun darm in ongeveer drie tot vier minuten. Het holle zaad heeft een kleverige laag en de vogel brengt zijn ontluchting aan op het oppervlak van een geschikte zitstok en kan zich omdraaien om het zaad kwijt te raken, dat vervolgens op de tak blijft plakken en vervolgens kan ontkiemen. De bloemen van Dendrophthoe falcata worden door deze soort bestoven. De bloemknop heeft een mechanisme dat ervoor zorgt dat stuifmeel explosief op het verenkleed van de bezoekende vogel spuit, waardoor de uiteinden worden afgeknepen. In stedelijke gebieden voelen ze zich vooral aangetrokken tot geïntroduceerde fruitbomen zoals Muntingia calabura, waarvan de vruchten in hun geheel kunnen worden ingeslikt of, in het geval van rijpe bessen, kunnen worden geplet en de pulp kan worden gebruikt met hun tong. Ze nippen ook nectar van bloemen zoals die van Sterculia colorata en Woodfordia floribunda, en bestuiven ze daarbij.

De vogel is inheems in Bangladesh, India, Myanmar, Nepal en Sri Lanka. De soort telt twee ondersoorten: D. e. erythrorhynchos: India, de zuidelijke Himalaya, Bangladesh en Myanmar. D. e. ceylonense: Sri Lanka. De soort is algemeen en kan vaak worden gezien in tuinen met vruchtenbomen.

Niet wereldwijd bedreigd.