Roodstuithoningvogel

9 cm

De maretakvogel is een gespecialiseerde frugivore die voornamelijk de bessen van maretakken eet. De foerageertijd neemt in de zomer 25% van de dagactiviteiten van de maretakvogel in beslag en in de winter 29%. De verhoogde fruitconsumptie in de winter kan te maken hebben met de verhoogde thermoregulerende kosten van de vogel tijdens de koude winter. Maretakfruit domineert het dieet van de maretakvogel en is verantwoordelijk voor 85% van de foerageerwaarnemingen. Geleedpotigen vormden 13% en de rest was van nectar, insecten en andere bessen. De enige andere bekende frugivore met een vergelijkbare mate van voedingsspecialisatie is Pesquet's papegaai (of aasgierpapegaai) van Nieuw-Guinea die zich bijna uitsluitend voedt met wurgvijgen. Door frugivore-specialisten te worden, leven beide vogels van de vrucht van parasieten die ontkiemen in de kruin van waardbomen, waar de vrucht van de parasiet specifieke zaadplaatsingsvereisten op gasttakken heeft en de consumptie door frugivore niet-gespecialiseerde vogels weerstaat. De maretakplant minimaliseert de opportunistische consumptie van hun bessen door minder gespecialiseerde verspreidingsvogels door over een lange periode weinig onopvallende vruchten te produceren. Gespecialiseerde vleesetende vogels hebben, door voornamelijk fruit te eten, een dieet dat rijk is aan koolhydraten en arm aan eiwitten. Om het eiwitgehalte te verhogen, wat vooral belangrijk is voor de voortplanting en rui, moet de maretakvogel grote hoeveelheden maretakvruchten eten.

Maretakvogels zijn nomadisch waar beweging over het algemeen lokaal is en wordt geassocieerd met de vrucht van maretak. Maretakvogels komen meestal voor in bossen en bossen die worden gedomineerd door alle soorten eucalyptus, van het droge binnenland tot de regenwouden aan de kust, maar ze komen niet vaak voor op grote hoogte in de winter omdat ze een koude toestand aannemen. Maretakvogels komen vaker voor in volwassen standplaatsen waar bomen groter zijn en meer kans hebben op maretak, dan in geregenereerde gebieden. Er zijn meer dan 1300 soorten maretakken over de hele wereld en ongeveer 100 in Australië, waar een veel voorkomende variëteit in de drogere klimaten de grijze maretak (Amyema quandang) is. Alle maretakken delen een gemeenschappelijke groeivorm waarbij water en voedingsstoffen worden verkregen uit hun gastheerboom via een gespecialiseerde vaatbevestiging, maar aangezien maretakken hun eigen koolhydraten produceren met behulp van fotosynthese, worden ze 'half parasitair' genoemd. Hoewel gebruikelijk op het vasteland van Australië, zijn er geen maretakken in Tasmanië. Minder gespecialiseerde fruitetende soorten, zoals de honingeter, halen veel van hun eiwitten uit geleedpotigen. Om de geleedpotigen te vinden, wagen de honingeters zich ver en zijn daarom een kanaal voor de verspreiding van maretakzaad over lange afstand, terwijl de maretakvogels zich over het algemeen concentreren op en zich beperken tot hun lokale maretakplagen. Recente ecologische studies hebben aangetoond dat de maretak een rijke biodiversiteit produceert in gebieden waar hij zich verspreidt. Het zwerfvuil onder de maretakplaag, waar veel rijke maretakbladeren groeien, kent een divers dieren- en plantenleven. Ook maken de dichtheid van de maretakstruik en de kenmerken van de bladeren het een koele en veilige plek voor vogels om uit te rusten, te verbergen en te nestelen. In een recent onderzoek in Zuid-Australië werden 217 soorten Australische boomvogels gemeld die in maretak nestelden, waaronder de maretakvogel.