Witbuikdrongo

Vogels worden vaak alleen gezien of in groepen van maximaal drie individuen, soms vergezeld van foeragerende koppels van verschillende soorten. Ze zitten rechtop dicht bij de toppen van bomen en vangen insecten in de lucht met korte aerobatic sallies. Grotere insecten kunnen met hun klauwen worden gevangen. Het lied van deze drongo is een reeks staccato-noten afgewisseld met duidelijke noten en kan nabootsing zijn van andere vogelgeluiden. Het broedseizoen is van februari tot juli. Het bekernest lijkt op dat van de zwarte drongo, maar bestaat meestal uit meer twijgen en is goed omzoomd met gras. Twee tot vier eieren, bleke zalmkleurig met roodachtige vlekken aan het brede uiteinde, worden in het nest gelegd dat 20 tot 30 voet hoog kan zijn in de vork van een boom. Deze zijn agressief in het nest en zullen potentiële bedreigingen veel groter zijn dan zijzelf. Bij mobbing is waargenomen dat ze de alarmoproepen van eekhoorns of het miauwen van een kat imiteren en het is bekend dat ze zich aansluiten bij foeragerende kuddes van verschillende soorten. Hoewel ze voornamelijk insectenetend zijn, zijn ze opportunistisch en staan ze bekend om hun prooi op kleine vogels. Net als andere drongo's gebruiken ze hun voeten tijdens het hanteren van hun prooi. Van hen is bekend dat ze laat in de schemering insecten aantrekken die worden aangetrokken door kunstlicht. Ze bezoeken ook grote bloemen voor nectar, met name Bombax, Erythrina en kunnen soorten zoals Helicteres isora bestuiven. De vogelluis Philopterus kalkalichi Ansari, 1955 wiens type gastheer de zwarte drongo is, is ook gevonden op witbuikige drongo's.

De witbuikdrongo komt voor op het Indisch subcontinent in India, Nepal, Bangladesh en Sri Lanka. Het is een vogel van droge gebieden met een half open bos en struikgewas. Er worden 3 ondersoorten onderscheiden: D. c. caerulescens – van zuidelijk Nepal tot westelijk en zuidelijk India. D. c. leucopygialis Blyth, 1846 – zuidelijk Sri Lanka. D. c. insularis (Sharpe, 1877) – noordelijk Sri Lanka.

De witbuikdrongo heeft een groot verspreidingsgebied en is plaatselijk een algemeen voorkomende vogel. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Er is geen aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat. Daarom staat deze drongo als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.