Vlaggendrongo

Net als andere drongo's voeden deze zich voornamelijk met insecten, maar eten ze ook fruit en bezoeken ze bloeiende bomen voor nectar. Met korte benen zitten ze rechtop en zitten ze vaak op hoge en blootgestelde takken. Ze zijn agressief en zullen soms grotere vogels lastigvallen, vooral tijdens het nestelen. Ze zijn vaak actief in de schemering. Hun oproepen zijn zeer gevarieerd en bevatten monotoon herhaalde fluitjes, metaalachtige en nasale geluiden, maar ook complexere tonen en imitaties van andere vogels. Ze beginnen al om 4 uur 's nachts in het maanlicht te bellen, vaak met een metalen tunk-tunk-tunk-serie. Ze hebben het vermogen om alarmoproepen van andere vogels nauwkeurig na te bootsen, die worden geleerd door interacties in koppels van gemengde soorten. Dit is vrij ongebruikelijk, omdat tot nu toe werd aangenomen dat aviaire vocale nabootsing onwetend was van de oorspronkelijke context van de geïmiteerde vocalisatie. Het is bekend dat grijze papegaaien geïmiteerde menselijke spraak gebruiken in de juiste context, maar vertonen dit gedrag niet in de natuur. Het contextgevoelige gebruik van deze drongo van alarmoproepen van andere soorten is dus analoog aan het leren van een mens met behulp van nuttige korte zinnen en uitroepingen in een aantal vreemde talen. Een speciale alarmnotitie wordt opgewekt in de aanwezigheid van shikra's die zijn overgeschreven als een luide kwei-kwei-kwei ... shee-cuckoo-sheecuckoo-sheecuckoo-waarom !. Er wordt gezegd dat ze roofvogeloproepen imiteren om andere vogels te alarmeren en hun prooi te stelen in de daaropvolgende paniek. Het is ook bekend dat ze de roep van soorten imiteren (en mogelijk zelfs gedrag zoals het ooit werd geregistreerd om hoofd en lichaam op te zwellen en te bewegen als een junglebabbelaar bij het imiteren van zijn oproepen), die typisch lid zijn van kuddes van gemengde soorten zoals babbelaars en er is gesuggereerd dat dit een rol speelt bij de vorming van koppels van gemengde soorten. Op sommige plaatsen bleken ze kleptoparasitair te zijn op andere in een kudde van gemengde soorten, met name lachbuien, maar ze zijn meestal betrokken bij onderlinge en commensale relaties. Verschillende waarnemers hebben ontdekt dat deze drongo verband houdt met foeragerende spechten en er is een melding van iemand die een troep makaken volgt. De grotere racketstaart drongo is een residente fokker in zijn hele assortiment. Het broedseizoen in India is van april tot augustus. Hun verkeringstoonstelling kan betrekking hebben op hop en draaien op takken met speelgedrag waarbij een voorwerp wordt neergelaten en in de lucht wordt geplukt. Hun bekernest is gebouwd in de vork van een boom en de gebruikelijke koppeling is drie tot vier eieren. De eieren zijn roomwit met vlekken van roodbruin die aan de brede kant dichter zijn.

De vlaggendrongo komt in India, op de Andamaneilanden, op de Nicobaren, verder in Zuidwest-China, Hainan, Laos, Myanmar en op het schiereiland Malakka en de eilanden Sumatra, Borneo en Java. Het is een algemeen voorkomende vogel van primair regenwoud en verouderd secundair bos in het laagland of in heuvelland tot op 1000 m boven de zeespiegel. De populatie die voorkomt op Sri Lanka wordt beschouwd als een aparte soort, de Ceylonese kuifdrongo. Onder andere BirdLife International erkent dit taxon ook niet. De soort telt 13 ondersoorten: D. p. grandis: van noordelijk India via westelijk en noordelijk Myanmar en zuidelijk China tot noordelijk Indochina. D. p. rangoonensis: van centraal India via Bangladesh, centraal Myanmar en noordelijk Thailand tot centraal Indochina. D. p. paradiseus: van zuidelijk India tot zuidelijk Thailand, noordelijk Malakka en zuidelijk Indochina. D. p. johni: Hainan. D. p. ceylonicus: Sri Lanka. D. p. otiosus: de Andamanen. D. p. nicobariensis: de Nicobaren. D. p. hypoballus: centraal Malakka. D. p. platurus: zuidelijk Malakka, Sumatra en de nabijgelegen eilanden. D. p. microlophus: de eilanden in de Zuid-Chinese Zee. D. p. brachyphorus: Borneo. D. p. banguey: de eilanden nabij noordelijk Borneo. D. p. formosus: Java.

De vlaggendrongo heeft een groot verspreidingsgebied en de grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Er is aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal achteruit gaat door ontbossingen. Echter, het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Daarom staat deze drongo als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.