Bobolink

Mannetjes claimen eerst een territorium, waarna de vrouwtjes een nest maken op de grond. Het broedsel bestaat uit 5 tot 7 eieren. De Icteridae zijn sociale levendige dieren die meestal in troepen rondvliegen. Ze voeden zich voornamelijk met insecten en zaden. Ze strijken soms in grote groepen in rijstvelden neer en richten daar tot ergernis van de boeren aanzienlijke schade aan. Voorheen werden ze in Noord-Amerika met duizenden tegelijk gedood en gebruikt als voedsel. In Zuid-Amerika worden ze nog steeds gedood of gevangengenomen en verkocht als kooidieren.

Het verspreidingsgebied strekt zich uit van het zuiden van Canada naar Pennsylvania, Colorado en Californië. Om te overwinteren trekken ze naar Zuid-Amerika. Het zijn langeafstandvliegers en ze volbrengen afstanden van 12.000 tot 18.000 (soms tot 20.000) kilometer. Bobolinks zijn tot deze prestatie in staat vanwege hun vetreserves. Van Florida vliegen de bobolinks over de Caraïben naar Colombia en Venezuela en verder tot Argentinië en Paraguay. Als zeldzame gasten ze komen ook in west Europa. De populaties zijn in Noord-Amerika sinds 1900 sterk verminderd, omdat veel boerderijen zijn verlaten en voormalige weiden en velden tot bossen zijn omgevormd. Bovendien worden de gewassen eerder oogstrijp en worden vaker geoogst met moderne oogsttechnologie. Veel jonge vogels die nog niet zijn uitgevlogen, hebben dan geen kans om te overleven. De teruggang van het bestand van bobolinks wordt voor de periode 1966-2000 geschat op een jaarlijks gemiddelde van 4,5 procent. Het talrijkst waren bobolinks aan het einde van de 19e eeuw, toen men paarden inzette als vervoermiddel. Voor hun voedselvoorziening werden uitgebreide hooigebieden gecreëerd. De situatie is anders in Zuid-Amerika. Door het aanleggen van vele rijstvelden zijn de vogels daar talrijker dan in Noord-Amerika. In Nederland is de soort opgenomen als beschermde soort in de Flora- en faunawet.

Door verlies van leefgebied nemen de aantallen van deze vogels af. Bobolinks zijn een soort die gevaar loopt in Nova Scotia en in heel Canada. In Vermont werd tussen 1966 en 2007 een daling van 75% geconstateerd. Oorspronkelijk werden ze aangetroffen in hoge grasvelden en andere open gebieden met dicht gras. Hoewel hooivelden een geschikte nesthabitat zijn, is het mogelijk dat velden die vroeg of meerdere keren in een seizoen worden geoogst, onvoldoende tijd geven voor jonge vogels om te vluchten. Door hooioogst met slechts 1,5 week uit te stellen, kan de overleving van bobolink met 20% worden verbeterd. Deze soort nam in aantal toe toen paarden het primaire transportmiddel waren, waardoor grotere voorraden hooi nodig waren.