Kleine Zilverreiger

Het is een vogel van draslanden zoals lagunes, meren, plassen en rivieren. De vogel broedt in dicht moerasbos, vaak in gezelschap van andere reigers en andere watervogels.. Het nest bestaat uit takken, bladeren en veren en wordt voornamelijk gemaakt in bomen en flinke struiken. Soms wordt op de grond of in het riet genesteld. Het mannetje verzamelt het materiaal waarmee het vrouwtje het nest maakt. Ze legt 3 à 4 lichtblauw-groene eieren. De eieren worden zowel door het mannetje als het vrouwtje uitgebroed. Na een broedperiode van 20 tot 26 dagen komen de eieren uit. Na 20 tot 25 dagen zitten de jongen volledig in de veren en kunnen ze het nest verlaten. Na anderhalve maand kunnen de jonge vogels zelfstandig leven. Het voedsel wordt in ondiep water druk heen en weer wadend gezocht, en bestaat uit visjes, insecten, weekdieren en kikkers. Aan de kust worden veel garnalen en kreeftjes gegeten. In milde winters blijven vele kleine zilverreigers in soms in Nederland of trekken naar Zuid-Europa. In strenge winters gaan ze in grote getale verder, van Noord-Afrika tot Senegal, Kameroen en Kenia. De kleine zilverreiger trekt overdag, vaak in kleine groepen. In Nederland keren ze in maart of april terug.

Het broedgebied van het westerse ras (E. g. Garzetta) omvat Zuid-Europa, het Midden-Oosten, een groot deel van Afrika en Zuid-Azië. Het oostelijke ras (E. g. Nigripes) is woonachtig in Indonesië en Nieuw-Guinea, terwijl E. g. immaculata leeft in Australië en Nieuw-Zeeland, maar broedt niet in de laatste. De vogels hebben zich sindsdien elders in het Caribisch gebied en aan de Atlantische kust van de Verenigde Staten verspreid.

Wereldwijd wordt de kleine zilverreiger niet vermeld als een bedreigde soort en heeft het zijn assortiment de afgelopen decennia zelfs uitgebreid. De Internationale Unie voor het behoud van de natuur stelt dat hun brede verspreiding en grote totale populatie betekent dat ze een soort zijn die hen "de minste zorg" bezorgt.