Sakervalk

Zijn voedsel bestaat uit kleine zoogdieren (voornamelijk grondeekhoorns en muizen) en kleine reptielen.

De sakervalk broedt van Oost-Europa tot Zuid-Siberië en Noord-China. Overwintert vooral ten zuiden van de broedgebieden en in het Sahelgebied van Oost-Afrika. In Europa in Slowakije en in het riviersysteem van de Donau, waar hij voornamelijk een standvogel is.De meeste Europese vogels trekken niet zo ver. Sommige Siberische vogels trekken naar Soedan en Ethiopië. Hij leeft in extensief begraasde grassteppe in heuvelland en hoogvlakten. De soort telt 4 ondersoorten: F. c. cherrug: van centraal Europa tot het zuidelijke deel van Centraal-Siberië en noordelijk Kazachstan. F. c. coatsi: van centraal Azië tot zuidelijk Siberië en noordelijk China. F. c. hendersoni: westelijk en zuidelijk Kazachstan en Oezbekistan. F. c. milvipes: van de Himalaya tot Tibet.

De sakervalk heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor al is de kans op uitsterven beperkt. Echter, de grootte van de populatie wordt geschat op slechts 6.400-15.400 paren. Dit aantal gaat achteruit. In Europa verdwijnt het leefgebied, want steppegebieden wordten ofwel omgezet in intensief agrarisch gebruikt land, of niet meer begraasd en veranderen in bos. In Midden-Azië is de vangst van valken voor de valkerij een bedreiging. Grote aantallen worden gevangen en geëxporteerd naar Saoedi Arabië en de Golfstaten waar een commercieel zeer aantrekkelijke markt bestaat voor deze valken. Volgens schattingen gaat het om 6.825-8.400 vogels per jaar. Om deze redenen staat de sakervalk als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN. In 2008 werd in Mongolië voor een levende sakervalk als exportproduct 10.000 US dollar betaald.