Noordse Stormvogel

Noordse stormvogels broeden op kliffen. Ze leggen één ei op de ruwe stenen of in holletje van plantaardig materiaal. Nestelende vogels en jongen kunnen een akelig ruikende maagolie tot twee meter wegspuiten om indringers op afstand te houden. Als vogels het op hun veren krijgen, worden die daardoor ernstig beschadigd, wat tot verlies van vliegvermogen en uiteindelijk tot de dood kan leiden. Op deze manier kan de noordse stormvogel zich effectief tegen predators zoals jagers verweren. Buiten het broedseizoen zijn het volledig pelagische vogels, die zich voeden met vis, pijlinktvissen, plankton en visafval. De prooi wordt meestal van het wateroppervlak opgepikt, maar duikend doen ze dit ook wel. Recent onderzoek rond de Noordzee heeft uitgewezen dat noordse stormvogels gevoelig zijn voor plastic zwerfvuil op zee, dat zich ophoopt in het spijsverteringsysteem van de vogels. Gedurende de twintigste eeuw heeft de soort zich kunnen uitbreiden vanwege de toename van de commerciële visserij en daarmee gepaard gaande beschikbaarheid van visafval. Gevoeligheid voor klimaatverandering, een afname van de visserij in de Noordzee en toename van vervuiling zouden echter kunnen leiden tot een afname van de soort.

Deze soort komt voor in het noordpoolgebied en de noordelijke Stille- en Atlantische Oceaan. De noordse stormvogel kan het hele jaar door aan de Nederlandse en Belgische Noordzeekust worden gezien, maar vooral na een periode met aanlandige, stormachtige wind in de herfst. Soms met honderden, meestal enkele tot tientallen. Hij kan met de zilvermeeuw worden verward. Noordse stormvogels missen echter de zwarte vleugelpunten en vliegen heel anders. De soort telt 3 ondersoorten: F. g. glacialis: van noordoostelijk Canada, noordelijk Groenland tot Franz Josefland. F. g. auduboni: zuidoostelijk Canada, zuidelijk Groenland, IJsland en Scandinavië. F. g. rodgersii: oostelijk Siberië en Alaska.

De noordelijke stormvogel heeft naar schatting tussen de 15.000.000 en 30.000.000 volwassen individuen, die een voorkomen van 28.400.000 km (11.000.000 vierkante mijl) bezetten en hun Noord-Amerikaanse bevolking neemt toe, vandaar dat het bij de IUCN wordt vermeld als minst zorgwekkend. Het bereik van deze soorten is de afgelopen eeuw sterk toegenomen als gevolg van de beschikbaarheid van visafval uit commerciële vloten, maar kan krimpen vanwege minder voedsel van deze bron en klimaatverandering. De bevolkingsgroei is vooral opmerkelijk op de Britse eilanden.