Kaapse Ibis

78 cm

Deze soort is insectenetend en voedt zich voornamelijk met insecten en andere kleine terrestrische ongewervelde dieren. Het is een voederaar die afwisselend voedt op geoogste maïsvelden, overbegraasde weilanden en verbrande graslanden. Ze lopen over het land terwijl ze pikken en de grond onderzoeken. Het belangrijkste onderdeel van zijn dieet is de rups van de maïsstengelboorder, Busseola fusca. Deze vogel zal ook uitwerpselen en bladeren omdraaien om prooien te zoeken, waaronder rupsen, sprinkhanen, kevers, regenwormen, slakken en soms kikkers, kleine dode zoogdieren en vogels. Gedurende juli en de eerste helft van augustus, voordat ze hun eieren leggen, worden de vogels foeragerend gevonden in maïsvelden. In de tweede helft van augustus en begin september, tijdens de broedperiode, worden de vogels afwisselend gezien tussen de maïsvelden, begraasde weilanden en verbrande graslanden. Ten slotte smeden ze in de nestfase van september en oktober in maïsvelden, maar vaker in geploegde velden. Het is slechts in zeldzame gevallen dat ibissen worden gezien in hoog gras en bijna nooit in moerassige gebieden. Deze vogels vermijden het hoge gras vanwege het belemmeren van hun mobiliteit en het potentiële verbergen van hun prooi. Dit gebied zou een langzame looptechniek vereisen, terwijl van deze vogel bekend is dat hij een snelle looptechniek gebruikt voor zijn voeding. Ze lijken ook te voorkomen dat ze foerageren in gebieden die heel dicht bij hun broedplaatsen liggen. Hun overheersende voedingsgebied, de verbrande graslanden, wordt "zuur" genoemd vanwege de lage beschikbaarheid van voedingsstoffen. Deze gebieden worden elke 1 tot 3 jaar verbrand om overtollig loof te verwijderen. In de winter en de lente voeden de ibissen zich in de verbrande gebieden waar nieuwe groei opduikt en zoeken naar beschikbare insecten. Hun broedseizoen hangt samen met de brandperiode van deze gewassen. Succesvol fokken en overleven is daarom mede afhankelijk van de beschikbaarheid van deze verbrande graslanden.

De zuidelijke kale ibis is een soort met een zeer beperkte homerange. Er zijn naar schatting slechts 4600 broedvogels van deze soort in de Zuid-Afrikaanse regio. De soort is beperkt tot de oostelijke regio's van Zuid-Afrika en is beperkt tot de hooglanden en berggebieden. Het bereik strekt zich uit van de hooglanden van Lesotho tot Swaziland. De vogels kunnen korte afstanden binnen hun aangewezen thuisbereik migreren. Deze vogels zijn klifnesters en broeden in de open gebieden van berggezichten, evenals rivierkloven en soms rond watervallen. Hun broedhabitat bestaat voornamelijk uit bergachtige graslanden die in hoogte variëren van 1200 tot 2000 meter boven zeeniveau. De graslandgebieden worden als 'zuur' bestempeld vanwege de lage voedingswaarde van het loof in de nazomer en het vroege najaar door de eerdere begrazing van zoogdieren.