Bengaalse Gier

Witstuitgieren worden meestal actief wanneer de ochtendzon de lucht opwarmt, zodat thermiek voldoende is om hun stijgende te ondersteunen. Ze waren ooit in grote aantallen boven Calcutta zichtbaar. Wanneer ze een karkas vinden, dalen ze snel af en voeden zich gulzig. Ze zitten op bomen in de buurt en staan erom bekend dat ze soms ook in het donker afdalen om zich te voeden. Op moordlocaties worden ze gedomineerd door roodharige gieren Sarcogyps calvus. In bossen wees hun hoge vlucht vaak op een tijgerdoden. Ze slikken stukjes oude, droge botten in zoals ribben en schedelstukken van kleine zoogdieren. Waar water beschikbaar is, baden ze regelmatig en drinken ze ook water. Er werd waargenomen dat een pak gieren in ongeveer 20 minuten een hele os had opgeruimd. Bomen waarop ze regelmatig rusten, zijn vaak wit van hun uitwerpselen en deze zuurgraad doodt vaak de bomen. Hierdoor waren ze minder welkom in boomgaarden en plantages. Ze voeden zich soms met dode gieren. Een witruggier werd waargenomen toen hij werd gevangen in de mond van een stervend kalf. Jungle kraaien zijn waargenomen om voedsel te stelen dat door volwassenen is meegebracht en uitgebraakt voor jongeren. Allan Octavian Hume observeerde "honderden nesten" en merkte op dat witruggieren vroeger op grote bomen in de buurt van woningen nestelden, zelfs als er geschikte kliffen in de buurt waren. De geprefereerde nestbomen waren Banyan, Peepul, Arjun en Neem. De belangrijkste broedperiode was van november tot maart, waarbij de eieren voornamelijk in januari werden gelegd. Meerdere paren nestelen in de buurt van elkaar en geïsoleerde nesten zijn meestal die van jongere vogels. Nesten zijn bijna 3 voet in diameter en een halve voet dik en zijn bekleed met groene bladeren. Solitaire nesten worden niet regelmatig gebruikt en worden soms overgenomen door de roodharige gier en grote uilen zoals Bubo coromandus. Het mannetje brengt aanvankelijk twijgen mee en rangschikt ze om het nest te vormen. Tijdens de balts factureert het mannetje het hoofd, de rug en de nek van het vrouwtje. Het vrouwtje nodigt uit tot copulatie, en het mannetje klimt op en houdt het hoofd van het vrouwtje vast in zijn snavel. Meestal legt het vrouwtje een enkel ei, dat wit is met een vleugje blauwgroen. Vrouwelijke vogels vernietigen het nest bij verlies van een ei. Ze zijn meestal stil, maar maken sissende en brullende geluiden in het nest of wanneer ze verdringen om eten. De eieren komen uit na ongeveer 30 tot 35 dagen incubatie. Het jonge kuiken is bedekt met grijs dons. De ouders voeren ze met stukjes vlees van een karkas. De jonge vogels blijven ongeveer drie maanden in het nest. Mycoplasma's zijn geïsoleerd uit weefsels van een witruggier. Mallophagan-parasieten zoals Falcolipeurus en Colpocephalum turbinatum zijn van de soort verzameld. Teken, Argas (Persicargas) abdussalami, zijn in aantallen verzameld van de slaapbomen van deze gieren in Pakistan. Een in gevangenschap levende persoon leefde minstens 12 jaar.

De Bengaalse gier broedt in India, Pakistan en Zuidoost-Azië. In 1985 werd deze soort nog beschouwd als de meest talrijke grote roofvogel in van de wereld. De Bengaalse gier is een aaseter en zijn voeding bestaat grotendeels uit vleesresten van karkassen van dode dieren. De gier zoekt op grote hoogte naar zijn prooi, in de buurt van menselijke bewoning in de savanne. Hij leeft vaak in paren. Sommige vogels vormen echter ook kleine kolonies bij het broeden. In Zuidoost-Azië stierf de vogel in het begin van de 20ste eeuw uit. Rond 2005 bleek dat in het noorden van Myanmar en Cambodja nog Bengaalse gieren voorkwamen.

De wereldpopulatie telde tot in de jaren 1980 enkele miljoenen vogels. In de jaren 1990 gingen de aantallen enorm achteruit, vooral door gebruik van het middel diclofenac door veehouders in India en Pakistan. Dit middel is giftig voor de gieren. De grootte van de wereldpopulatie werd in 2014 door BirdLife International geschat op 3.500 tot 15.000 individuen en de populatie-aantallen nemen verder af (een afname met een factor 1000 in 30 jaar komt neer op een afname van gemiddeld 20% per jaar). Om deze redenen staat deze soort als ernstig bedreigd (kritiek) op de Rode Lijst van de IUCN.