Vale Gier

Net als andere gieren is het een aaseter, die zich voornamelijk voedt met karkassen van dode dieren die hij vindt door over open gebieden te zweven, vaak bewegend in kuddes. Het vestigt nestkolonies in kliffen die onaangetast zijn door mensen, terwijl de dekking van open gebieden en de beschikbaarheid van dode dieren binnen tientallen kilometers van deze kliffen hoog is. Het gromt en sist op slaapplaatsen of bij het eten van aas. De maximale geregistreerde levensduur van de vale gier is 41,4 jaar voor een persoon in gevangenschap. Het broedt op steile rotsen in bergen in Zuid-Europa, Noord-Afrika en Azië en legt één ei. Vale gieren kunnen losse kolonies vormen. De bevolking is overwegend inwoner. Jongeren en onvolwassen individuen kunnen ver migreren of beginnen met langeafstandsbewegingen. Dichtheidsafhankelijkheid bij deze koloniale soort heeft invloed op het jaarlijkse voortplantingssucces met eyries op een beschermde locatie (grotten, kuilen en beschutte richels) die meer jonge vogels produceren en bij voorkeur worden gebruikt dan ogen van lage kwaliteit (blootgestelde richels en open spleten), die waren alleen gebruikt als het aantal fokdieren is toegenomen.

De vale gier komt voor in Zuidwest-Azië, delen van noordelijk Afrika, het Arabisch Schiereiland en zuidelijk Europa. In Europa komt de soort vrij algemeen voor in Spanje, Portugal en Frankrijk, onder andere in de Pyreneeën. Hij is ook geherintroduceerd en uitgezet in centraal Frankrijk. Er zijn twee ondersoorten: Gyps fulvus fulvescens (in zuidwestelijk Azië, in Pakistan, India en Afghanistan) Gyps fulvus fulvus komt voor in de rest van het verspreidingsgebied. Het broedgebied ligt noordelijker dan het overwinteringsgebied. De gier heeft een groot verspreidingsgebied van ongeveer 10 miljoen vierkante kilometer. Het leefgebied bestaat uit bergachtige gebieden in kale, dorre streken zonder veel bomen, de gier rust en broedt langs steile kliffen.

De wereldpopulatie is niet gekwantificeerd. De aantallen nemen toe, maar zijn sterk afhankelijk van de manier waarop veeteelt wordt bedreven (al dan niet laten liggen van kadavers van vee, niet of wel behandelen met ontstekingsremmers) en de plaatsing van grote windmolens. Voorlopig staat de vale gier als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN. Zoals wel meer aaseters valt de vale gier zo af en toe ook levende runderen aan, dit betreft meestal sterk verzwakte of heel jonge exemplaren. Ook de placenta's van pasgeboren dieren en door jagers afgeschoten wild worden door de gieren als ze de kans krijgen direct belaagd. Doordat in zuidelijk Europa sinds januari 2007 landbouwers ingevolge EU-richtlijnen geen karkassen meer mogen laten liggen op hun landerijen (in verband met de gekkekoeienziekte) heeft de gier meer moeite om voedsel te vinden wat er toe leidt dat vaker levende dieren worden aangevallen, echter nooit gezonde exemplaren. Een ander gevolg hiervan is dat de vogel verder trekt op zoek naar voedsel, waardoor de soort ook in noordelijker streken is gesignaleerd, dit is de reden dat de vogel tot in België en Nederland voorkomt als dwaalgast. De Spaanse regering heeft geopperd karkassen op bepaalde plaatsen te laten liggen, maar biologen vrezen dat de gieren zich in deze gebieden sterk gaan concentreren, wat ze gevoeliger maakt voor bijvoorbeeld ziekten.