Rosse Grutto

De rosse grutto lijkt op de gewone grutto (Limosa limosa). De vogel heeft net als de grutto een zeer lange snavel. Het verschil met de grutto is dat deze snavel aan het eind een flauwe bocht omhoog maakt en donker is, met uitzondering van de juvenielen. In de zomer zijn de nek, borst en buik ononderbroken bruinrood, bij de grutto zijn de buik en flanken gevlekt. Interessant is dat de mannelijke individuen ten opzichte van de vrouwelijke rosse grutto's kleiner zijn, een iets kortere snavel hebben en in de zomer tot in de punt van hun staart ros gekleurd zijn. In de winter zijn al deze onderdelen van het verenkleed lichtgrijs gekleurd. De rosse grutto is een trekvogel die niet in Nederland broedt, maar hier vrijwel alleen wordt waargenomen in de Waddenzee en bij de Ooster- en Westerschelde, terwijl de gewone grutto hier wel broedt en vaak in graslanden te vinden is. De rosse grutto's leven in groepen, op plaatsen waar voedsel is te vinden. Omdat mannetjes en vrouwtjes een verschillend menu hebben, leven deze groepen niet erg gemengd.

Alle bar-tailed grutto's brengen de zomer van het noordelijk halfrond door in het noordpoolgebied, waar ze broeden, en maken in de winter een lange afstand naar het zuiden naar meer gematigde gebieden. L. l. lapponica maakt de kortste migratie, sommige slechts tot aan de Noordzee, terwijl andere tot India reizen. Bar-tailed grutto's nestelen in Alaska (L. l. Baueri) reizen helemaal naar Australië en Nieuw-Zeeland. Ze ondernemen de langste non-stop migraties van welke vogel dan ook, en om dit te voeden, dragen ze de grootste vetladingen van alle tot nu toe onderzochte trekvogels, waardoor hun spijsverteringsorganen daardoor kleiner worden. L. l. bauri broedt in Alaska en brengt het niet-broedseizoen door in Oost-Australië en Nieuw-Zeeland. L. l. menzbieri broedt in Siberië en migreert naar Noord- en West-Australië. Vogels die broeden in Siberië volgen de kust van Azië naar het noorden en het zuiden, maar de vogels die in Alaska broeden, migreren direct over de Stille Oceaan naar Australië, 11.000 km verderop. Om de terugreis te volgen, werden zeven vogels in Nieuw-Zeeland getagd met chirurgisch geïmplanteerde zenders en per satelliet gevolgd naar de Gele Zee in China, een afstand van 9,575 km (5,950 mi); de werkelijke baan die door één vogel werd gevlogen was 11.026 km (6.851 mi), wat negen dagen in beslag nam. Minstens drie andere bar-tailed grutto's lijken ook de Gele Zee te hebben bereikt na non-stop vluchten vanuit Nieuw-Zeeland. Een specifiek vrouwtje van de kudde, bijgenaamd "E7", vloog verder van China naar Alaska en bleef daar voor het broedseizoen. Vervolgens vertrok ze in augustus 2007 op een achtdaagse non-stop vlucht van West-Alaska naar de Piako-rivier bij Thames, Nieuw-Zeeland, waarmee ze een nieuw bekend vluchtrecord vestigde van 11.680 km (7.258 mi). Deze L. l. bauri vrouw maakte een 174-daagse rondreis van 29.280 km met 20 dagen vliegen. Om zulke lange reizen van brandstof te voorzien, L. l. baueri-vogels in Nieuw-Zeeland leggen veel meer vet af voor hun lichaamsgrootte dan andere ondersoorten, waardoor ze 6.000 tot 8.600 km kunnen vliegen. Beide Australasian-ondersoorten trekken noordwaarts naar hun broedgebieden langs de kust van Azië naar het kustgebied Yalu Jiang in de noordelijke Gele Zee, de belangrijkste verzamelplaatsen voor grutto's en grote knopen (Calidris tenuirostris) tijdens hun noordelijke migratie. Baueri-vogels rustten ongeveer 41 dagen voordat ze ongeveer 7000 km verder reden naar Alaska. Menzbieri verbleef gemiddeld 38 dagen in het gebied rond de Gele Zee en vloog nog eens 4100 km naar hoog Arctisch Rusland. Bij gunstige wind zullen vogels vaak vroeg uit Nieuw-Zeeland vertrekken; ze lijken weerspatronen te kunnen voorspellen die hen zullen helpen op de hele migratieroute. Vogels die in het zuiden van Alaska hadden genesteld, waren groter en vertrokken het vroegst uit Nieuw-Zeeland; dit patroon werd zes maanden later herhaald, met vogels die Alaska vertrokken in dezelfde volgorde waarin ze aankwamen, en in dezelfde tijdspanne. Vogels in het zuiden van Nieuw-Zeeland vertrokken gemiddeld 9-11 dagen eerder dan vogels op meer noordelijke locaties. Grutto's arriveren in twee golven in de Yukon-Kuskokwim Delta in Alaska; lokale fokkers begin mei en grotere koppels in de derde week van mei op weg naar broedgebieden verder naar het noorden.