Groene Bijeneter

Groene bijeneters hebben een voorkeur voor tropische en subtropische droge gebieden met een paar bomen, zoals acacia's. Zij overwinteren in open bosgebieden of graslanden. De vogels zijn sociaal en ze jagen gemeenschappelijk in zwaluwachtige vluchten. Zoals de naam al aangeeft, eten zij voornamelijk bijen, wespen, hoornaars en andere insecten en vooral ook libellen. Hun uitkijkposten bevinden zich veelal op dorre takken of telefoondraden. Vandaar vliegen zij korte vluchten om prooien te bemachtigen. Dezen vangen zij vaak in volle vlucht. Zij eten tot 250 bijen en/of insecten van vergelijkbare grootte per dag. Zij zijn immuun voor steken. Voordat zij hun prooi consumeren ontdoen zij het gevangen insect eerst van de angel door het dier herhaaldelijk tegen een hard oppervlak te slaan. Hun roep klinkt 'vlakker' en minder als een fluittoon dan de Europese bijeneter.

De vogel heeft een groot verspreidingsgebied in Noord-Afrika en Azië. Het is een lange afstandstrekvogel die overwintert in Sub-Saharisch Afrika. Er zijn twee ondersoorten: M. p. persicus (Egypte. Midden Oosten en verder tot West-India en Kazachstan. M. p. chrysocercus (Noordwest-Afrika) M. p. chrysocercus broedt in Marokko, Algerije en trekt 's winters naar het westen van de sahelzone. Daar zijn ook kleine populaties die standvogel zijn. M. p. persicus broedt in subtropisch Azië vanaf Oost Turkije tot in Kazachstan en India. Het is een trekvogel die in Oost-Afrika overwintert. De soort duikt ook op als dwaalgast in Europa. In 2017 liet hij zich zien in België.

De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de groene bijeneter als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.