Grote Bosvalk

56 cm

De gekraagde bosvalk zal zijn prooi vangen door zich eerst te verbergen in de dichte bosluifel voordat hij achtervolgt, of rent en huppelt langs de bosbodem. Deze jacht op dieren wordt verondersteld te worden geholpen door hun gespecialiseerde gehoor, ondersteund door een meer uitgesproken gezichtsschijf, ook te zien bij uilen en kiekendieven. Flexibele staartveren zijn ook handig bij het jagen op prooien in dichte bosgebieden. Er werden verschillen waargenomen in de jachttechnieken tussen individuele M. semitorquatus '. De Micrastur-soort heeft een grote verscheidenheid aan prooien, zoals vogels, zoogdieren, hagedissen, slangen en insecten. In een studie uitgevoerd van 1990-1992 werden prooidieren die aan de vrouwtjes, nestvogels en jonge vogels werden afgeleverd, geteld en geïdentificeerd aan soorten (indien mogelijk). Er werden 223 prooipunten verantwoord, waarvan er 171 werden geïdentificeerd. De resultaten toonden aan dat het grootste deel van het dieet van de bosvalk bestond uit zoogdieren (46,2%). Vervolgens was 34,5% vogels, 18,7% reptielen en 0,6% amfibieën. De prooi varieerde van kleinere 20 g tot zeer grote 2,7-3,2 kg. Vergelijkingen met het dieet van zijn verwant, de versperde bosvalk (Micrastur ruficollis), toonden aan dat de bosvalk met kraag een gemiddeld prooigewicht had dat 10 keer groter was. Aangezien de M. semitorquatus driemaal groter is dan M. ruficollis, kan een vergelijking met een andere grotere roofvogel interessanter blijken te zijn in termen van voedingsoverlap.

De soort komt veel voor in veel Midden- en Zuid-Amerikaanse landen: Argentinië, Belize, Bolivia, Brazilië, Colombia, Costa Rica, Ecuador, El Salvador, Frans Guyana, Guatemala, Guyana, Honduras, Mexico, Nicaragua, Panama, Paraguay, Peru, Suriname en Venezuela. De soort is buitengewoon wijdverbreid, met een totale geschatte populatie tussen 500.000 en 5 miljoen individuen. Bovendien zijn ze het hele jaar door inwoners van hun Latijns-Amerikaanse huis. Vanwege hun duidelijke morfologie is de bosvalk in staat om verschillende habitats te bewonen, van vochtigere gebieden zoals mangroven, tropische en regenwouden tot galerijbossen en hoge tweede groei. Ze geven de voorkeur aan regio's waar het kreupelhout relatief dicht is en waar ze zich gemakkelijker kunnen verplaatsen en jagen. Ze variëren van zeeniveau tot 2500 m hoogte. Ongeveer tien territoriale paren beslaan naar schatting een gebied van 100 km. Deze schattingen zijn echter gebaseerd op radiotelemetrie van individuen tijdens het broedseizoen en kunnen daarom in een andere context verschillen.