Pacifische Jan-van-gent

91 cm

Deze vogels zijn duikduikers en spectaculaire vissers, die zich met hoge snelheid van hoogten tot 20 m (65 ft) in de oceaan storten. Ze kunnen duiken van zo laag als 1-2 meter (3-7 ft) boven het oppervlak onder een hoek om te foerageren in water van minder dan 3 m diep of bij ruw weer. Ze eten voornamelijk voedervissen die aan de oppervlakte scholen, evenals koppotigen. Er zijn enkele lokale verschillen geconstateerd: Australaziatische jan-van-gent bij Farewell Spit foerageren voornamelijk op kustvissen in waterdieptes van minder dan 50 meter (160 ft), terwijl die bij Cape Kidnappers meer oceanische vissen jagen op waterdieptes die dat overschrijden. Vogels volgen ook vissersvaartuigen en trawlers om afgedankte vis op te halen. Het volume ervan voorkomt dat het langdurig blijft zweven, maar het kan pauzeren om het zeeoppervlak op vissen te onderzoeken. De pelser (Sardinops sagax) is een prooi die de voorkeur geniet, omdat het een energierijke voedselbron is; na massale sterfte-gebeurtenissen op de sardines konden Australaziatische jan-van-gent zich aanpassen door over te schakelen naar ansjovis (Engraulis australis) bij Farewell Spit in 1996 en barracouta (Thyrsites atun) in Port Phillip Bay in 1998. Ze consumeerden ook dienovereenkomstig grotere aantallen ansjovis om hun calorie-energie te behouden. inname omdat deze soort minder calorieën heeft dan de pelser. De hogere uitgaven voor een lager rendement kunnen een haalbare invloed hebben op het foksucces. In 1995 hebben patrouilles 648 dode jan-van-gent teruggevonden langs stranden in Auckland West en Northland West. De oorzaak was onbekend, maar de sterfte-gebeurtenis in 1995 en de ongewoon sterke westen- en zuidwestenwinden in juli en augustus 1995 waren erbij betrokken. Andere gerapporteerde vissoorten zijn onder meer kahawai (Arripis trutta), geeloogmul (Aldrichetta forsteri), westelijke Australische zalm (Arripis truttaceus), Kaapse motorkapmond (Emmelichthys nitidus), makreel van de makreel (Trachurus declivis), geelstaartmakreel (Trachuruse novaez) ), gestreepte trompettist (Latris lineata), Nieuw-Zeelandse blueback sprot (Sprattus antipodum) en vliegende vissen van de geslachten Cheilopogon en Hirundichthys. Inktvis van het geslacht Nototodarus worden onder de koppotigen gegeten.

De Australaziatische jan-van-gent wordt gevonden van Steep Point in West-Australië, langs de zuidelijke en oostelijke Australische kust tot de omgeving van Rockhampton in Queensland, evenals de Noord- en Zuid-eilanden van Nieuw-Zeeland, Lord Howe en de Norfolk-eilanden. Op zee is het over het algemeen beperkt tot wateren boven het continentale plat en kan het havens, baaien en estuaria binnendringen, vooral bij stormachtig weer. In mei en juni verspreiden jonge jan-van-gent uit Nieuw-Zeelandse kolonies zich naar het noorden en westen, voornamelijk naar het noorden rond het Noordereiland en (in mindere mate) via de Cook Strait. Ze reiken over het algemeen tot het zuidoosten van Queensland en Rottnest Island in West-Australië. Ver dwalende jan-van-gent zijn af en toe bezoekers van Marion Island en de Crozet-eilanden in de zuidelijke Indische Oceaan, en hebben zelfs Zuid-Afrika bereikt, waar ze zich hebben vermengd met Kaapse jan-van-gent. Sommige onvolwassen jan-van-gent brengen 3 tot 4 jaar in Australische wateren door voordat ze terugkeren naar Nieuw-Zeeland, terwijl andere in Nieuw-Zeelandse wateren blijven.