Grote Valkuil

45 - 60 cm

De krachtige uil is het belangrijkste nachtelijke roofdier van de bossen en bossen in zijn assortiment. Ongeveer 75% van het dieet van de krachtige uil bestaat uit boombewonende zoogdieren. Het dieet bestaat grotendeels uit boombewonende buideldieren zoals de grotere zweefvliegtuig (Petauroides volans), ringstaart-buidelratten (Pseudocheiridae), borstelstaart-buidelratten (Trichosurus spp.), Koala (Phascolarctos cinereus), suiker-zweefvliegtuig (Petaurus breviceps) en veerstaart-zweefvliegtuigen (Acrobates pygmaeus) . Deze prooisoorten variëren sterk in lichaamsgrootte, van de veerstaartkoes, die een volwassen gewicht heeft van slechts 10 tot 15 g (0,35 tot 0,53 oz) tot de koala, die aanzienlijk groter is in Zuid-Australië, met een gewicht van 8500 tot 12.000 g (18,7 tot 26,5 lb). De krachtige uil, hoewel hij zelfs volwassen koala's heeft gedood, neemt echter zelden de volwassen volwassenen van de koala en zelfs bij sommige andere middelgrote tot grote prooisoorten, zoals de 1.700 tot 4.100 g (3,7 tot 9,0 lb) ) brushtail-buidelratten of ringtail-buidelratten, van ongeveer de helft van dat gewicht, worden kleine en jonge individuen meestal (maar niet altijd) weergegeven als de gevangen individuen. Slechts 15% van de ringtail-buidelratten die in één voedselstudie waren gevangen, waren volwassen volwassenen. Het grotere zweefvliegtuig en het gewone ringstaartkoesje (Pseudocheirus peregrinus), beide met een volwassen gewicht van 700 tot 1.700 g (1,5 tot 3,7 lb), en het kleinere suikerzweefvliegtuig, met een gewicht van 80 tot 170 g (2,8 tot 6,0 oz), zijn het meest prominente prooisoorten in het dieet van de krachtige uil in de meeste regio's. De betekenis van individuele soorten in het dieet wordt bepaald door de lokale overvloed aan prooien. Het gemiddelde geschatte prooigewicht per studie was ongeveer 176 g (6,2 oz). In twee andere onderzoeken werd het gemiddelde gewicht van de prooien echter vastgesteld op 386,7 g (13,64 oz) en 323,2 g (11,40 oz). Niet zelden ligt het gewicht van prooien gemiddeld tussen 50 en 100%, terwijl in de meeste andere roofvogels, waaronder grote uilen, er een 'regel' lijkt te zijn dat de meeste prooien 20% of minder van het eigen gewicht van de roofvogels wegen. Het gemiddelde gewicht van een prooi voor krachtige uilen kan tot 10 keer groter zijn dan hun lichaamsgewicht dan het gemiddelde gewicht van een prooi van noordelijke uilen van vergelijkbare grootte, zoals grote grijze of grote gehoornde uilen. Niet zelden worden de zwarte (Pteropus alecto) en grijskopige vliegende vossen (Pteropus poliocephalus), de grootste van de Australische vleermuizen, genomen, hoewel ook kleinere vleermuizen zijn gedood. Geïntroduceerde zoogdieren, namelijk ratten (Rattus spp.), Europese haas (Lepus europaeus) en Europese konijnen (Oryctolagus cuniculus), vooral de overvloedige jongen van de laatste nadat hun nest zich heeft verspreid, wordt ook bejaagd. Opportunistisch zoals de meeste roofdieren en uilen, gezien de kans dat de krachtige uil ook zal jagen op nachtvogels zoals de tawny frogmouth (Podargus strigoides). Er worden ook rustende dagvogels genomen, zoals verschillende kaketoes en papegaaien (tot nu toe een dozijn soorten geregistreerd), Australische penseelkalkoen (Alectura lathami), schemerige waterhoen (Gallinula tenebrosa), reigers met witte kop (Egretta novaehollandiae), kuifduif (Ocyphaps lophotes ), wonga-duif (Leucosarcia melanoleuca), kookaburras (Dacelo spp.), prachtige liervogel (Menura novaehollandiae), olieachtige wielewaal (Oriolus sagittatus), Australische ekster (Gymnorhina tibicen), currawongs (Strepera spp.), honingbijen en kraaien en raven (Corvus spp.). In één onderzoek waren de meest voorkomende soorten prooidieren de bonte currawong (Strepera graculina) en de karmozijnrode rosella (Platycercus elegans) en de als geheel genomen vogelprooi werd geschat op gemiddeld 350 g (12 oz). Zelden werden andere roofvogels gedood en opgegeten, waaronder grote accipiters zoals bruine haviken (Accipiter fasciatus) en grijze haviken (Accipiter novaehollandiae). Insecten kunnen het dieet aanvullen en worden meestal op de vleugel ingenomen. Zelden worden ook hagedissen en slangen gevangen. De overgrote meerderheid van de prooi is afkomstig van bomen, vaak in of nabij de boomtak, inclusief onwaarschijnlijke items zoals rotswallaby's (Petrogale spp.) Die soms hun toevlucht zoeken in bomen. Deze soort glijdt over het algemeen van baars naar baars en let op prooiactiviteit in omliggende bomen totdat potentiële prooi wordt gedetecteerd. Als de prooi zich te snel van de uil bewust wordt, kan er een staartjacht volgen, maar veel prooisoorten (zelfs overdag zoals grote passerines) kunnen het grote roofdier met succes ontwijken. Vanwege de grootte en de kracht van zijn klauwen kan de dood zelfs voor grote prooien ogenblikkelijk zijn wanneer de uil zijn klauwen insluit; sommige prooien kunnen echter nog steeds overleven, zelfs na het eerste contact, als ze kunnen ontsnappen voordat de uil zijn "dodende greep" krijgt. Krachtige uilen halen vaak prooien uit elkaar en consumeren stukje bij beetje. Overdag zitstokken, het wordt af en toe wakker om voedsel te consumeren totdat het 's avonds het nest verlaat. De drie grootste Ninox-uilen zijn de enige uilen waarvan bekend is dat ze tijdens het slapen overdag het gedrag van mantelen over voedsel vertonen. Een theorie is dat het het mannetje is dat gedurende de dag regelmatig de prooi vasthoudt en dus de distributie van voedsel aan de familie kan regelen in overeenstemming met zijn dominante grootte, terwijl in de meeste uilen vrouwtjes groter en dominanter zijn, waardoor de mannetjes niet konden vertonen gedrag zoals het weghouden van voedsel voor zijn grotere partner. Caching van gedeeltelijk opgegeten prooiresten is geregistreerd, hoewel caching van prooien een veel gebruikelijker gedrag is bij blaffende uilen. In een studie waarin hun voeding werd vergeleken met die van naast elkaar bestaande grotere roetuilen (Tyto tenebricosa) en Australische gemaskerde uilen (Tyto novaehollandiae), concentreerden deze twee kleinere uilen zich gemiddeld op kleinere prooien en aten ze meer kleine terrestrische zoogdierprooi in plaats van het boomzoogdier prooi het meest exclusief begunstigd door de krachtige uil. Er was echter enige overlap in de voeding tussen alle 3 de soorten en er werd een zekere mate van concurrentie voorspeld, waarbij de krachtige uil vermoedelijk dominant zou zijn.

Het bereik is van Eungella en de Dawson-rivier in het zuiden van Queensland tot de centrale hooglanden van Victoria en het westen tot Mount Burr in Zuid-Australië, het bereik eindigt rond Portland, Victoria. Het leefgebied van de krachtige uil is een hoge, vochtige bossen die doorloopt tot enkele drogere bossen in het noorden van Victoria en de westelijke hellingen van New South Wales en Queensland. Ze zijn te vinden in beboste bergkloven, beboste ravijnen, nattere, zwaar beboste kustgebieden, kustbossen en bossen en struikgewas aan de kust. Ze geven de voorkeur aan nattere, meer beboste gebieden zoals sclerofylbossen. Hoewel ze meestal worden geassocieerd met subcoastal forest, zijn ze af en toe te vinden op berghellingen in het binnenland. Dit is vooral het geval bij jonge uilen na verspreiding voordat ze hun eigen broedgebied kunnen vestigen. Recent in kaart gebracht werk heeft aangetoond dat beken tussen richels bedekt met Eucalyptusbos vaak de belangrijkste habitat zijn voor deze soort. Ze zullen ook af en toe variëren in plantages, voornamelijk van dennen of inheemse boomsoorten, en stedelijke en landelijke parken en tuinen.