Grijze Notenkraker

32 cm (12.5 in)

17 jaren

De belangrijkste voedselbronnen voor deze soort zijn de zaden van dennen (Pinus sp.), Voornamelijk de twee koude klimaten (grote hoogte) soorten witte den (Pinus subgenus Strobus) met grote zaden P. albicaulis en P. flexilis, maar ook met andere hooggelegen soorten zoals P. balfouriana, P. longaeva en P. monticola. Tijdens migraties naar lagere hoogten maakt het ook veel gebruik van de zaden van pinyon-dennen. De geïsoleerde Cerro Potosí-populatie wordt sterk geassocieerd met de lokale endemische Potosi pinyon Pinus culminicola. Alle notenkrakers van Clark hebben een zakje voor sublinguaal gebruik, geschikt voor ongeveer 50-150 zaden, afhankelijk van de grootte van de zaden; de buidel verbetert het vermogen van de vogels om zaden te vervoeren en op te slaan aanzienlijk. De notenkrakers van Clark slaan zaden op, meestal in de grond voor latere consumptie, in caches van 1-15 zaden (gemiddeld 3-4 zaden). Afhankelijk van het kegelgewas en de boomsoorten, kan een enkele notenkraker van Clark maar liefst 98.000 zaden per seizoen in de cache opslaan. De vogels slaan regelmatig meer op dan ze eigenlijk nodig hebben als verzekering tegen zaaddiefstal door andere dieren (eekhoorns, enz.), Evenals een lage beschikbaarheid van alternatief voedsel; dit overtollige zaad blijft in de cache achter en kan mogelijk ontkiemen en uitgroeien tot nieuwe bomen, als de omstandigheden goed zijn. Door deze activiteit van caching en overopslag slaat de vogel zijn eigen leefgebied voort. Nauw verbonden met dit opslaggedrag is het opmerkelijke langetermijngeheugen van de vogel; ze zijn in staat om caches van zaden met grote nauwkeurigheid te verplaatsen, zelfs negen maanden later, en zelfs wanneer de cachesites begraven zijn onder een meter (3 ft) sneeuw. Zijn geheugenvermogen is een voorbeeld van de hoge intelligentie van de Corvidae. Het dieet bevat ook een breed scala aan insectenprooi, bessen en ander fruit, kleine zoogdieren en af en toe vlees van karkassen. Eieren en nestvogels worden soms verslonden en pinda's en niervet zijn favoriet geworden aan vogeltafels. Voedsel wordt zowel uit de grond als uit bomen gehaald, waar de notenkrakers zeer behendig zijn tussen de takken. De vogels kunnen voedsel extraheren door dennenappels zo vast te pakken dat de kegels tussen één of beide voeten worden gehouden. De vogels hakken vervolgens de kegels open met hun sterke rekeningen. Rotte boomstammen worden ook gehackt om grote keverlarven te lokaliseren, en dierlijke mest kan worden omgedraaid op zoek naar insecten. De notenkrakers van Clark kunnen ook opportunistische feeders zijn in ontwikkelde gebieden en staan bij sommigen bekend als "kamprovers".

Deze soort is aanwezig in het westen van Noord-Amerika van Brits-Columbia en West-Alberta in het noorden tot Baja California en centraal New Mexico in het zuiden. Er is ook een kleine geïsoleerde populatie op de top van Cerro Potosí, op een hoogte van 3700 meter (12.200 voet), in Nuevo León, in het noordoosten van Mexico. Het wordt voornamelijk gevonden in bergen op een hoogte van 900-3.900 meter (3.000-12.900 voet) in naaldbos. Het is niet migrerend behalve in de zin van lokaal heen en weer bewegen tussen gebieden van hogere en lagere hoogte. Buiten het broedseizoen kan het veel afdwalen naar lagere hoogten en ook verder naar het oosten tot aan Illinois (en uitzonderlijk Pennsylvania), met name na kegelgewassen in zijn normale gebieden.