Izabeltapuit

De isabelline tapuit is een actieve en rusteloze vogel, die met lange hop over de grond beweegt, de lucht in fladdert en neerstrijkt op eminences of kleine struiken. Zijn houding is tamelijk rechtop en hij blijft constant ronddobberen en affakkelen, zijn staart omhoog en omlaag brengen. Het fladdert soms de lucht in om insectenprooi te vangen, maar foerageert meestal langs de grond en tast de grond af met zijn snavel. Het dieet bestaat uit mieren, sprinkhanen, motten, vliegen, mijten, spinnen en insectenlarven, en soms eet het ook zaden. Isabelline tapuiten zijn solitaire vogels in hun winterverblijf en kunnen tijdens migratie met andere Oenanthe soorten associëren. Bij aankomst op hun broedgebieden vestigen ze territoria. De mannelijke isabelline tapuit vertoont het vrouwtje door te hangen en vervolgens zijn vleugels uit te spreiden terwijl hij zingt, een korte afstand in de lucht springt of vijftien meter omhoog vliegt, zweeft en voert stunts uit, zingt de hele tijd voordat hij landt weer naast het vrouwtje. Het nest is meestal ondergronds, normaal gesproken in het lege hol van een pika, grondeekhoorn of molrat, of ze kunnen een nieuw hol opgraven. Het nest is omvangrijk en bestaat uit gedroogde grassen. Er worden vier tot zes lichtblauwe eieren gelegd, meestal niet gemarkeerd, maar soms met een verspreiding van roodachtige spikkels. De gemiddelde grootte van de eieren is 22,16 bij 16,6 mm (0,872 x 0,654 inch). Beide ouders voeden de kuikens met kleine rupsen en andere insecten. Na het verlaten van het nest worden de kuikens nog ongeveer twee weken gevoerd, maar daarna verdrijven de ouders ze uit het territorium. Het broedseizoen begint eind maart in Turkije, maar begint pas in mei in Centraal-Azië. Er zijn waarschijnlijk twee broedsels in de zuidelijke delen van het assortiment.

Deze soort komt voor in ZO-Europa, Klein Azië en delen van zuidelijk en zuidwestelijk Azië. Het leefgebied bestaat uit vlakten en hellingen met kort gras in het overgangsgebied tussen steppe en halfwoestijn. Vaak in stenig terrein en ook wel aan de voet van berghellingen. Het is een trekvogel die 's winters verblijft in het westen van het Indische subcontinent, het Arabische schiereiland en grote delen van Afrika onder de Sahara.

De grootte van de populatie werd in 2004 ruw geschat op 26,3 tot 378 miljoen individuen. Men veronderstelt dat de soort in aantal stabiel is. Om deze redenen staat de izalbeltapuit als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.