Grijze Koolmees

Deze vogels worden meestal gezien in paren of kleine groepen die soms samenkomen met foeragerende koppels van verschillende soorten. Ze foerageren voornamelijk door het verzamelen en vangen van insecten (voornamelijk rupsen, insecten en kevers) die verstoord zijn en zich ook voeden met knoppen en fruit. Soms gebruiken ze hun voeten om insecten vast te houden die dan met hun bek worden gescheurd. Ze kunnen ook harde zaden in een schorspleet wiggen voordat ze ze met hun snavel hameren (vermeld in ssp. Caschmirensis). De oproepen zijn een fluitende titiweesi ... titiweesi ... witsi-seeee of andere varianten die drie of vier keer worden herhaald, gevolgd door een pauze. De roeping is bijzonder hardnekkig tijdens het broedseizoen. Bij afspeelexperimenten worden de boeiende alarmoproepen van de Europese Parus major en Aziatische soorten door elkaar beantwoord, maar de liederen van de Europese soort roepen in P. c. mahrattarum. Ongeveer 4 tot 6 eieren vormen de normale koppeling (9 geregistreerd in caschmirensis met één geval van twee nesten naast elkaar). Het broedseizoen is zomer en de data variëren over hun assortiment. Sommige vogels kunnen meer dan één broedsel grootbrengen. In Zuid-India en Sri Lanka is het broedseizoen van februari tot mei (voornamelijk vóór de moessons), maar er zijn ook nesten van september tot november. De nesten worden in holtes in bomen of in een muur of modderbank met een smal toegangsgat geplaatst en de bodem van de holte is bekleed met mos, haar en veren. Ze maken soms gebruik van het oude nest van een specht of barbet. Beide ouders nemen deel aan incubatie en sissen vanuit het nest wanneer ze worden bedreigd. Ze kunnen ook in holtes slapen, zoals die in gesneden bamboe. Een soort vlo Ceratophyllus gallinae is opgenomen in hun nesten uit India.

De soort telt 13 ondersoorten: P. c. intermedius: noordoostelijk Iran en zuidwestelijk Turkmenistan. P. c. decolorans: noordoostelijk Afghanistan en noordwestelijk Pakistan. P. c. ziaratensis: centraal en zuidelijk Afghanistan en westelijk Pakistan. P. c. caschmirensis: noordoostelijk Afghanistan, noordelijk Pakistan en noordwestelijk India. P. c. planorum: van noordelijk India tot Nepal, Bhutan, Bangladesh en westelijk en centraal Myanmar. P. c. stupae: westelijk, centraal en zuidoostelijk India. P. c. mahrattarum: zuidwestelijk India en Sri Lanka. P. c. templorum: westelijk en centraal Thailand en zuidelijk Indochina. P. c. hainanus: Hainan. P. c. ambiguus: Malakka en Sumatra. P. c. sarawacensis: Borneo. P. c. cinereus: Java en de Kleine Soenda-eilanden.