Groene Pauw

De groene pauw is een bosvogel die op de grond nestelt en 3 tot 6 eieren legt. Er wordt algemeen aangenomen dat de groene pauw polygyn is, maar in tegenstelling tot de Indiase pauw, zijn mannetjes solitair en vertonen ze niet in leks. In plaats daarvan zijn de solitaire mannetjes zeer territoriaal en vormen harems zonder paarbanden. De theorie dat het mannetje polygyn is, is echter ook in strijd met waarnemingen in gevangenschap; alleen gelaten paren zonder menselijke interactie zijn sterk monogaam. De sterke gelijkenis tussen beide geslachten suggereert ook een ander kweeksysteem in tegenstelling tot dat van de Indiase pauw. Sommige auteurs hebben dus gesuggereerd dat de harems in het veld jonge vogels zijn en dat mannetjes niet promiscue zijn. Ze brengen meestal tijd door op of nabij de grond in hoog gras en zegge. Familie-eenheden slapen in bomen op een hoogte van 10-15 m (33-49 ft). Het dieet bestaat voornamelijk uit fruit, ongewervelde dieren, reptielen, kikkers en knaagdieren. Net als bij het andere lid van zijn geslacht, kan de groene pauw zelfs op giftige slangen jagen. Teken en termieten, bloembladen, knoppenbladeren en bessen zijn favoriete voedingsmiddelen van volwassen pauwen.

Groene pauwen komen in het wild voor in Zuidoost-Azië, het uiterste noordoosten van India en op het Indonesische eiland Java. Er worden drie ondersoorten onderscheiden: P. m. spicifer: van noordoostelijk India en Bangladesh tot westelijk Myanmar. P. m. imperator: van oostelijk Myanmar tot Thailand, Indochina en zuidelijk China. P. m. muticus: westelijk Maleisië en Java. Vroeger werd deze soort pauw waargenomen in een groot aantal typen natuurlijke, tropische en subtropische bossen, zowel loofbos als gemengd bos, moerasbos, half open bosgebieden, bosranden, bamboebos, graslanden, savanne, gebieden met struikgewas en de randen van cultuurlandschap zoals akkerland in laagland en tot op 2100 m boven zeeniveau. Het huidige leefgebied beperkt zich tot droog loofbos waarbij de hoogste dichtheden worden aangetroffen in de buurt van weinig tot niet aangetaste rivieren en draslanden.

De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International geschat op 15 tot 30 duizend individuen en de populatie-aantallen nemen af door bejaging, illegale handel en habitatverlies. Er wordt op de vogel gejaagd voor het vlees en voor de handel in sierveren. Daarnaast wordt het leefgebied aangetast door versnippering en ontbossing waarbij natuurlijk bos wordt omgezet in gebied voor agrarisch gebruik, de aanleg van infrastructuur en menselijke nederzettingen. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN. Er gelden beperkingen voor de handel in deze soort pauw, want de soort staat in de Bijlage II van het CITES-verdrag.