Australische Pelikaan

150-188 cm (59-74 in)

Australische pelikanen voeden zich door te duiken terwijl ze op het wateroppervlak zwemmen. Ze werken in groepen om vissen naar ondieper water te drijven, waar ze hun gevoelige rekeningen in steken om hun prooi te roven. Sommige voedergronden in grote watermassa's omvatten tot 1.900 individuele vogels. Ze zullen soms ook eenzaam foerageren. Hun overheersende prooi is vis en ze voeden zich gewoonlijk met geïntroduceerde soorten zoals goudvissen, Europese karpers en baars. Waar mogelijk eten ze ook inheemse vis, met een schijnbare voorkeur voor de baars Leiopotherapon unicolor. De Australische pelikaan lijkt echter minder piscivoor en meer katholiek van smaak dan andere pelikanen. Het voedt zich regelmatig met insecten en veel in het water levende schaaldieren, vooral de gewone yabby en de garnalen in het geslacht Macrobrachium. Deze pelikaan neemt ook met enige regelmaat andere vogels, zoals zilvermeeuwen, Australische witte ibis en grijze wintertaling, waaronder eieren, nestvogels, jonge vogels en volwassenen, die ze kunnen doden door ze onder water vast te pinnen en te verdrinken. Reptielen en amfibieën worden ook genomen indien beschikbaar. Naar verluidt zijn zelfs kleine honden ingeslikt. De Australische pelikaan is af en toe een kleptoparasiet van andere watervogels, zoals aalscholvers. Kannibalisme bij jonge pelikanen is ook gemeld.

Deze soort kan voorkomen in grote delen van het vasteland van Australië en Tasmanië. Australische pelikanen komen voornamelijk voor in grote uitgestrekte open wateren zonder dichte waterplanten. De habitats die ze kunnen ondersteunen zijn onder meer grote meren, reservoirs, billabongs en rivieren, maar ook estuaria, moerassen, tijdelijk overstroomde gebieden in droge gebieden, afwateringskanalen in landbouwgrond, zoutverdampingsvijvers en kustlagunes. De omgeving is onbelangrijk: het kan bos, grasland, woestijn, estuariene wadden, een sierlijk stadspark of industriële woestenij zijn, op voorwaarde dat er open water is dat voldoende voedsel kan leveren. Ze lijken echter de voorkeur te geven aan gebieden waar de verstoring tijdens het fokken relatief laag is. Ze kunnen ook op wadden, zandbanken, stranden, riffen, steigers en palen slapen. De soort werd voor het eerst bekend in Nieuw-Zeeland door een exemplaar dat in 1890 in Jeruzalem werd neergeschoten en kleine aantallen subfossiele botten, de eerste gevonden in Lake Grassmere in 1947, gevolgd door verslagen van andere zwerfdieren. De botten werden later beschreven als een nieuwe (sub) soort, Pelecanus (conspicillatus) novaezealandiae (Scarlett, 1966: "New Zealand pelican") omdat ze groter leken, maar Worthy (1998), die nieuw materiaal beoordeelde, bepaalde dat ze niet te scheiden van de Australische bevolking. Deze fossielen werden voor het eerst gevonden in 1930. Australische pelikanen volgen geen bepaald schema van regelmatige verplaatsing, simpelweg door de beschikbaarheid van voedselvoorraden. Droogte gaat vaak vooraf aan bewegingen. Toen het normaal kale Lake Eyre bijvoorbeeld tussen 1974 en 1976 volliep, bleven er slechts een handvol pelikanen achter rond de kuststeden: toen de grote meren in het binnenland weer opdroogden, verspreidde de bevolking zich opnieuw en werden duizenden kuddes aan de noordelijke kusten gezien. Soms worden ze gewoon door de wind naar nieuwe locaties geblazen. Het is een redelijk regelmatige bezoeker van de zuidkust van Nieuw-Guinea, evenals de Bismarck-eilanden en de Salomonseilanden. Het komt voor als een landloper voor Christmas Island, Vanuatu, Fiji, Palau en Nieuw-Zeeland. In 1978 vond een populatie-uitbarsting plaats in Indonesië, waarbij Australische pelikanen Sulawesi, Java en mogelijk ook Sumatra bereikten.