Vuurbuikvliegenvanger

14 cm

Zoals alle Australaziatische roodborstjes, is de vlamrood een baars- en bespringenjager, die voornamelijk insecten eet en vaak meerdere keren terugkeert naar een favoriete lage baars om rechtopstaand en onbeweeglijk te staan en het bladafval te scannen op meer prooi. Ze worden meestal gezien in paren (tijdens het broedseizoen in de lente en de zomer) of in losse bedrijven in meer open land in de winter, wanneer ze vaker op de grond eten. Een veldstudie in de zuidelijke plateaus van New South Wales vond geen significant verschil in foerageergedrag tussen mannelijke en vrouwelijke vlamrobben. Er zijn vogels geregistreerd die foerageren naar insecten in voren in vers geploegde velden. In Deniliquin werd een roodborstje waargenomen dat een voet naar voren hield en herhaaldelijk over de grond kletterde om op de grond levende insecten te storen, en vervolgens om het even welke die naar voren kwam te kijken en op te vangen; dit gedrag wordt anders gezien in steltlopers. In vergelijking met de scharlaken roodborst, eet de vlamrood een groter aandeel vliegende insecten. Bioloog Doug Robinson heeft voorgesteld dat de schaarste aan vliegende insecten in de winter een reden is waarom de vlamrobot migreert. Ze zijn gezien in koppels van gemengde soorten met andere kleine insectenetende passerines, zoals roodborstjes, roodborstborstjes (Melanodryas cucullata), chats met witte voorkant (Epthianura albifrons) en Australaziatische piepers (Anthus novaeseelandiae). Onder de soorten insecten die worden geconsumeerd, zijn veel families van kevers, wespen en mieren, vliegen (families Tabanidae en Asilidae), insecten en rupsen. Andere ongewervelde dieren die worden gegeten, zijn onder meer spinnen, duizendpoten en regenwormen. De vlamrobot verbruikt kleine prooidieren in zijn geheel en slaat grotere slachtoffers herhaaldelijk tegen een hard oppervlak om te breken voordat ze eten. Deze laatste groep vormt in de loop van de tijd slechts 0,5% van de prooi - seizoensgebonden variërend van een piek van 1,8% in de herfst tot een dieptepunt van 0,2% van de in de winter gevangen prooi.

De vlamrood wordt gevonden in gematigde streken van Zuidoost-Australië en in heel Tasmanië, hoewel het minder gebruikelijk is in het zuidwesten en het westen. In Victoria komt het vaker voor in de hooglanden dan op lagere hoogten. Het strekt zich uit van de Adelaide en Murray Plains rond de monding van de Murray River in het zuidoosten van Zuid-Australië, over Victoria, tot aan de South West Slopes en de zuidelijke regio's van New South Wales. Verder naar het noorden wordt het gevonden langs de Great Dividing Range en de westelijke hellingen, met een paar records uit het zuidoosten van Queensland. Binnen zijn verspreidingsgebied is het over het algemeen migrerend en verplaatst het zich van alpiene en subalpiene regio's naar laaglanden in de winter, hoewel de broed- en niet-broedbereiken elkaar overlappen. Er zijn aanwijzingen dat mannelijke vogels enkele dagen voor de vrouwtjes migreren. Het is onduidelijk welk deel van de Tasmaanse vogels de Bass Strait overgaat naar de winter in Victoria. Vogels die in Tasmanië blijven, trekken weg van broedgebieden en worden gevonden in weilanden in losse koppels van maximaal veertien vogels. Ze hebben deze gebieden tegen augustus verlaten en onvolwassen vogels lijken eerder te verspreiden. Een veldstudie in de buitenwijk Langwarrin, buiten Melbourne, toonde aan dat het klimaat daar de piekovervloed van vlamrobots niet beïnvloedde. De internationale organisatie BirdLife International heeft het in 2004 omgetoverd van Least Concern tot Near Threatened, vanwege de bevolkingsafname in de afgelopen 25 jaar. De Australische regering had het geclassificeerd als minst zorgwekkend, maar merkte bewijs op van achteruitgang aan de randen van het niet-broedgebied; het is zeldzaam geworden in Zuid-Australië en ongebruikelijk in de laaglanden van Victoria. Vlamrobijnen zijn niet zeldzaam in het Victoriaanse hoogland. Ze worden vaak aangetroffen op grote hoogten op de Great Dividing Range, vooral in schaarsere sneeuwgombossen en soortgelijke habitats, en tijdens het broedseizoen in de zomer zijn ze een van de meest betrouwbaar waargenomen soorten rond de top van Mount Macedon, NW van Melbourne. In de lente en de zomer wordt de roodborst vaker gevonden in nat eucalyptusbos in heuvelachtige of bergachtige gebieden, met name de toppen en hellingen, tot een hoogte van 1.800 m (5.900 ft). Het geeft over het algemeen de voorkeur aan gebieden met meer openingen en minder onderschrift. Het geeft met name de voorkeur aan hoge bossen die worden gedomineerd door bomen zoals sneeuwgom (Eucalyptus pauciflora), lijsterbes (E. regnans), alpine as (E. delegatensis), manna-gom (E. viminalis), messmate stringybark (E. obliqua) , zwarte gom (E. aggregata), witte berggom (E. dalrympleana), bruine ton (E. fastigata), smalbladige pepermunt (E. radiata) en zwarte pepermunt (E. amygdalina). Het wordt af en toe aangetroffen in gematigd regenwoud. In de herfst en winter verhuizen vogels naar meer open gebieden, zoals graslanden en open bossen, met name die met riviergom (E. camaldulensis), Blakely's rode gom (E. blakelyi), gele doos (E. melliodora), grijs box (E. microcarpa) en mugga ironbark (E. sideroxylon), op lagere hoogte. Vlamrobijnen komen vaak meer voor in gebieden die onlangs zijn verbrand door bosbranden, maar trekken weg zodra het kreupelhout weer groeit. Ze kunnen ook verhuizen naar gekapte of vrijgemaakte gebieden in bossen. Uit een veldstudie in het Boola Boola State Forest in het centrum van Gippsland bleek echter dat ze niet worden aangetroffen in gebieden waar de hergroei na het kappen groot is.