Schreeuwlederkop

In het zuiden van Oost-Australië trekt de soort, trekt naar het noorden om te overwinteren en keert in het voorjaar terug naar het zuiden. Grote groepen luidruchtige broedvogels zijn mogelijk, vaak in combinatie met kleine broedvogels. Op zulke momenten kan het constante gekakel en gekakel van de luidruchtige broeder het bos met geluid vullen. De oproepen worden gebruikt om het voedingsgebied van een persoon te identificeren en ook om de aanwezigheid aan te kondigen van voedselbronnen die de moeite waard zijn om te verdedigen tegen andere vogels - niet noodzakelijk alleen broedvogels. Hun dieet bestaat uit nectar, insecten en fruit. De consumptie van commercieel geteeld fruit, zoals druiven en bessen, kan luidruchtige vogelvogels in direct conflict brengen met mensen die ze onder die omstandigheden als ongedierte kunnen beschouwen. Ze beschermen agressief hun nesten en het is bekend dat ze duiken.

De soort komt voor in het oosten van Australië tot aan de staat Victoria en in het savannegebied in het zuiden van Nieuw-Guinea in Trans Fly (Papoea-Nieuw-Guinea) en het uiterste zuidoosten van de provincie Papoea (Indonesië) en telt 2 ondersoorten: P. c. corniculatus: het zuidelijke deel van Centraal-Nieuw-Guinea en noordoostelijk Australië. P. c. monachus: oostelijk en zuidoostelijk Australië. Het leefgebied van de schreeuwlederkop is half open bosgebied, moerasbos, mangrove en gebied met struikgewas en ook wel wijn- en boomgaarden, tuinen, parken en lanen, mits daar veel bloesembomen zijn.

De schreeuwlederkop heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) uiterst gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd, maar de vogel is in geschikt habitat algemeen en de aantallen zijn stabiel. Om deze redenen staat deze lederkop als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.