Grijskopspecht
Een soort van Picus Wetenschappelijke naam : Picus canus Genus : Picus
Grijskopspecht, Een soort van Picus
Botanische naam: Picus canus
Genus: Picus
Photo By Francesco Veronesi , used under CC-BY-SA-2.0 /Cropped and compressed from original 
Beschrijvingen
De vogel is 27 tot 30 cm, gemiddeld wat kleiner dan de groene specht waarmee hij gemakkelijk is te verwarren. De grijskopspecht heeft een grijze kop en het mannetje heeft een bescheiden hoeveelheid rood op de kruin, eigenlijk alleen op het voorhoofd, terwijl de groene specht (zowel mannetje als vrouwtje) een geheel rode kruin hebben. Het vrouwtje heeft helemaal geen rood op de kop. De grijskopspecht roffelt vaker dan de groene specht. 
Grootte
33 cm
Kleuren
Groen
Geel
Grijs
Levensverwachting
6 jaar
Nestlocatie
Holte
Voedingsgewoonten
De grijskopspecht is een wat minder gespecialiseerde mierenjager dan de Europese groene specht. In zijn foerageerstrategie ligt het tussen veel Dendrocopos-soorten enerzijds en de vaak mier-specifieke leden van het geslacht Picus. Deze verminderde mierenspecialisatie van de grijskopspecht maakt het mogelijk om sympatrisch te zijn met Europese groene spechten en zelfs om te broeden op ongeveer 100 meter van hen. Niettemin vormen mieren en hun onvolwassenheid het leeuwendeel van het dieet van de grijze specht, vooral in de lente en de zomer. Houtmieren van het geslacht Formica en leden van Lasius en Myrmicinae zoals Myrmica spp. overheersen, en met termieten kan 90% van het dieet uitmaken. Daarnaast maken rupsen, krekels, larven van schors en houtkevers, vliegen, spinnen en luizen deel uit van het dieet. In de late herfst en vroege winter schakelen grijskopspechten over op het regelmatig opnemen van aanzienlijke hoeveelheden plantaardig materiaal, zoals bessen en ander fruit.
Habitat
De grijskopspecht komt voor in grote delen van Centraal-, Noord- en Oost-Europa, evenals in een brede strook ten zuiden van de boreale naaldbossen in Azië helemaal tot aan de Pacifische kust, Sakhalin en Hokkaidō. De noordelijke grens ligt op de grens tussen gesloten naald- en gemengd bos; de zuidelijke grens is waar boomsteppe overgaat in boomloze struikachtige steppe. In Oost-Azië is de soort het meest gedifferentieerd en ten zuiden van Mantsjoerije beslaat het Koreaanse schiereiland, evenals grote delen van Oost-China en verder India, de bergbossen van het Maleisische schiereiland. In Europa broedt de ondersoort van het type binnen een brede gordel van West-Frankrijk tot de Oeral. Het heeft middelgrote breedtegraden van Scandinavië en Centraal-, Oost- en Zuid-Europa gevestigd. Er is tegenstrijdige informatie over het voorkomen in Turkije. Hoogstwaarschijnlijk broeden honderden paren in de Mittelgebirge-habitats van het Pontisch gebergte. De soort is afwezig op de Noord-Duitse vlakte, Britse eilanden, Iberisch schiereiland en mediterrane eilanden. In Italië is het beperkt tot de meest noordelijke delen.
Soort voeding
Insectivoor
Algemene Informatie
Gedrag
Het voedsel bestaat voornamelijk uit mieren en miereneitjes. De vogel is zeer goed bestand tegen strenge winters.
Distributie Gebied
Deze soort komt voor in een groot deel van Centraal en Oost-Europa, alsmede Zuid-Noorwegen. Verder zijn er elf ondersoorten binnen een groot gebied binnen Azië (Zuid, Midden en Oost-Azië en Indochina): P. c. canus: van noordelijk en centraal Europa tot westelijk Siberië. P. c. jessoensis: van oostelijk Siberië tot noordoostelijk China, Korea en noordelijk Japan. P. c. kogo: centraal China. P. c. guerini: het noordelijke deel van Centraal-en het oostelijke deel van Centraal-China. P. c. sobrinus: zuidoostelijk China en noordoostelijk Vietnam. P. c. tancolo: Hainan en Taiwan. P. c. sordidior: van zuidoostelijk Tibet en zuidwestelijk China tot noordoostelijk Myanmar. P. c. sanguiniceps: van noordoostelijk Pakistan tot noordelijk India en westelijk Nepal. P. c. hessei: van Nepal en noordoostelijk India tot Myanmar en Indochina. P. c. robinsoni: westelijk Maleisië. P. c. dedemi: Sumatra. Sommige van die ondersoorten worden wel als eigen soorten beschouwd. Het leefgebied bestaat uit gemengd bos of loofbos dat rijk is aan oude bomen en dood hout. De vogel heeft een voorkeur voor grote parken en bossen nabij water. Verder komt de grijskopspecht hoger in berggebieden voor dan de groene specht.
Soort Status
De grijskopspecht heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie werd in 2009 grof geschat op 2,25 tot 19,2 miljoen individuen. De aantallen gaan in aantal achteruit. Echter, het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat deze specht als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.
Scientific Classification
Phylum
Chordadieren Klasse
Vogels Classificatie
Spechtvogels Familie
Spechten Genus
Picus Species
Grijskopspecht 
AI-ornitholoog in uw broekzak
Scan de QR-code om te downloaden
