Groene Specht
Een soort van Picus Wetenschappelijke naam : Picus viridis Genus : Picus
Groene Specht, Een soort van Picus
Botanische naam: Picus viridis
Genus: Picus
Photo By hedera.baltica , used under CC-BY-SA-2.0 /Cropped and compressed from original 
Beschrijvingen
De groene Specht is een standvogel met een kenmerkend groen verenkleed en een opvallende rode kruin. Hij overwintert in een boomholletje dat hij uitgehamerd heeft, waarbij hij relatief weinig geluid maakt. Hij voedt zich grotendeels met mieren die hij op de grond oppikt. De groene Specht staat bekend om zijn 'lachende' zang.
Grootte
30 - 36 cm
Voedingsgewoonten
De groene specht zoekt zijn voedsel bijna uitsluitend op de grond en hakt daarom aanzienlijk minder in bomen dan de meeste spechten. Hij voedt zich voornamelijk met mieren en hun larven die in de grond leven, en is hierin het meest gespecialiseerd van de Centraal-Europese spechten. De groene specht foerageert met name in kort gras op losse bovengrond, daar hier de meeste mierennesten te vinden zijn. Met zijn lange tong boort hij gaten van enkele centimeters diep, om vervolgens de prooidieren met behulp van zijn kleverige tong te vangen. Ook verwijdert hij met zijn snavel mos uit spleten en tussen stenen om bij zijn voedsel te kunnen komen. De groene specht heeft een voorkeur voor behaarde bosmieren (Formica rufa) en andere mieren van het geslacht Formica. Daarnaast worden Lasius-soorten en andere mierensoorten gegeten. De langwerpige, cilindervormige uitwerpselen bestaan vaak geheel uit de resten van mieren. Soms voedt de groene specht zich met andere geleedpotigen, maar zelden met andere soorten ongewervelden. Ook jaagt hij soms op kleine reptielen. Soms vult de groene specht zijn dieet aan met bessen, zoals wilde lijsterbessen en de zaadmantels van de venijnboom, en vruchten als kersen, appels en druiven. In de winter graaft de groene specht tunnels in de sneeuw om mierenhopen te bereiken. Er is waargenomen dat een exemplaar een tunnel van 85 centimeter groef. Ook voedt de groene specht zich 's winters met overwinterende geleedpotigen, zoals bodemwantsen, vliegen, muggen en spinnen. 
Habitat
Een combinatie van oude loofbomen om te nestelen en nabijgelegen voedselgebieden met veel mieren is essentieel. Dit komt meestal voor in halfopen landschappen met kleine bossen, heggen, verspreide oude bomen, bosranden en uiterwaardenbossen. Geschikte habitats om te foerageren zijn onder meer grasland, heide, plantages, boomgaarden en gazons.
Soort voeding
Insectivoor
Mensen Vragen Vaak
Algemene Informatie
Gedrag
De groene specht is een sedentaire standvogel, die bij het foerageren vaak dezelfde routes gebruikt. In de zomer zijn deze routes meestal kort, in de winter dwaalt hij vaak verder van zijn slaapplaats en wordt hij ook aangetroffen in tuinen. De groene specht is een dagactieve vogel en doorgaans begint hij net na zonsopgang met het zoeken naar voedsel op de grond. De duur van de actieve periode is afhankelijk van het daglicht en varieert van acht uur in december tot vijftien uur in juli.
Distributie Gebied
Het verspreidingsgebied van de groene specht ligt voor ruim 75 procent in Europa en verder in het westen van Azië. In Europa komt de groene specht als standvogel voor in het grootste deel van het vasteland, in Groot-Brittannië en in het zuiden van Noorwegen en Zweden, tot aan de boreale zone. Hij komt als dwaalgast voor in Finland, Ierland, Gibraltar en Malta. Op het Iberisch Schiereiland leeft de verwante Iberische groene specht (P. sharpei), die voorheen als ondersoort werd beschouwd. De groene specht komt hier enkel in de omgeving van de Pyreneeën voor. In Azië komt de groene specht voor in Klein-Azië en naar het oosten tot in Turkmenistan, Iran en de Kaukasus. De grootste populatie groene spechten bevindt zich in Centraal-Europa. Mogelijk als gevolg van de achteruitgang van de rode bosmier heeft de specht zijn dieet uitgebreid met andere soorten, zoals de wegmieren (Lasius niger). Hierdoor heeft hij zijn verspreidingsgebied verder uitgebreid.
Soort Status
De groene specht heeft een groot verspreidingsgebied met een grote populatiedichtheid. Volgens een schatting van BirdLife International bedroeg het aantal Europese broedparen in 2015 587.000 tot 1.050.000, oftewel 1.180.000 tot 2.120.000 volwassen vogels. Men schat dat de Europese populatie 95 procent van het totaal uitmaakt. De grootste bedreigingen zijn intensivering van landbouw en sommige bosbouwmethodes. Het creëren van akkerland uit weiland resulteert in minder mieren in het gebied, de voornaamste voedselbron van de groene specht. Ook harde winters zijn een bedreiging, daar de groene specht door dikke sneeuwlagen moeilijker bij zijn voedsel kan komen. Na een groot sterftecijfer heeft een populatie doorgaans tien jaar nodig om zich weer te herstellen. De populatie groene spechten neemt vrijwel overal in Europa toe. De status van is derhalve als 'niet bedreigd' (LC of Least Concern) geklasseerd op de Rode Lijst van de IUCN. Op de Nederlandse Rode Lijst is de status kwetsbaar, daar de populatie van 6000 tot 7000 broedparen in de jaren zeventig van de 20e eeuw is gedaald naar 6000 tot 7000 broedparen rond 2000. In dezelfde periode nam de populatie in Zeeuws-Vlaanderen juist sterk toe. Ook in Nederland is er sinds 1990 weer een toename, bij herziening van de lijst zal de groene specht mogelijk worden verwijderd.
Scientific Classification
Phylum
Chordadieren Klasse
Vogels Classificatie
Spechtvogels Familie
Spechten Genus
Picus Species
Groene Specht 
AI-ornitholoog in uw broekzak
Scan de QR-code om te downloaden
.jpg){kind=link}