Stanleyrosella

26 cm

Het dieet bestaat voornamelijk uit zaden, vaak die van geïntroduceerd onkruid en gewassen, hoewel typisch van eucalyptus, sheoak en andere inheemse planten in de bosrijke omgeving. Dit wordt aangevuld met nectar en insecten, vooral tijdens het fokken en voeden van jongen. Het oogsten van geïntroduceerde soorten omvat de capeweed (Arctotheca calendula), distels (Carduus spp.), Platwier (Hypochaeris spp.) En de ondergrondse klaver (Trifolium subterraneum). Nectar, insecten en hun larven en fruit worden ook gegeten, vooral tijdens het broedseizoen. Ze tonen weinig voorzichtigheid in landelijke gebieden, terwijl ze zaden verzamelen in weilanden na oogsten of in gebouwen en dierenverblijven. De gewoonte om koloniale landbouwgrond te bezoeken voor zaad en zacht fruit, en gebrek aan bezorgdheid over de menselijke aanwezigheid, werd voor het eerst gemeld door Gould in de jaren onmiddellijk na de vestiging van de regio door de Engelsen. Tom Carter breidde deze bekendheid van de soort later uit tot de informele toegang tot gebouwen op zoek naar voedsel. Een studie uit 1984 van drie papegaaien in het zuidwesten, die allemaal voornamelijk voedden met zaad en fruit van geïntroduceerde soorten, merkte op dat de impact op zachtfruitgewassen minder was dan die met rode dop en de papegaaiensoort Port Lincoln Barnardius zonarius. De schade aan gewassen wordt als minimaal beschouwd, omdat het fruit lijkt te eten in boomgaarden die al door die papegaaien zijn beschadigd en voornamelijk naar zaad verzamelt bij het voeren in de buurt van protea-bloemgewassen.

De westelijke rosella is endemisch in het zuidwesten van Australië, geïsoleerd van zustersoorten in het noorden en oosten van het land. Matig gewoon, het is meestal sedentair, komt vaak voor in bossen en vele andere soorten bebost land of kwongan. Het komt ook voor op landbouwgrond of bij andere voedermogelijkheden, en wordt meestal waargenomen op locaties die zijn vrijgemaakt van vegetatie. Het voorval in Australië en verschillende andere continenten begon vóór 1830 in Engeland. De twee ondersoorten grenzen geografisch aan elkaar - P. icterotis xanthogenys in de tarwegordelregio, landinwaarts ten noorden en oosten van het gebied en P. icterotis icterotis die voorkomt in kustgebieden in het zuiden en westen. De binnengrens van het verspreidingsgebied van de soort strekt zich uit van het gebied tussen het onderste deel van de Swan River en de Arrowsmith River aan de westkust. Van daaruit gaat het naar het oosten en zuiden voor Southern Cross, de Fraser Range, Esperance, Stirling Ranges en Kojonup. De scheidslijn tussen de ondersoorten in het binnenland en de kust begint ten oosten van King George Sound en ligt in het noordwesten via de berg Barker en de regio Kojonup in de richting van de rivier de Bannister. De soort komt minder vaak voor op de kustvlakte van de zwaan dan in de zuidelijke delen van de tarwegordel, waar hij vaker wordt waargenomen rond Narrogin en Katanning in het overblijvende wandoo-bos. Ze komen voor in het hele beschermde gebied van Dryandra Woodland. Auteurs begonnen twijfels te uiten over de status van de ondersoort en gecompileerde waarnemingen laten geen geografische scheiding zien. De historische gegevens van de soort geven aan dat het relatief ongebruikelijk is, hoewel het vaker is waargenomen in zuidelijke regio's. Het meest noordelijke deel van het verspreidingsgebied ligt in de buurt van Moora, met records die zich naar het oosten uitstrekken rond Norseman. De populatie van de soort is sinds de kolonisatie aanzienlijk afgenomen, vooral de binnenlandse P. icterotis xenogenys na de jaren zeventig. Het werd lokaal uitgestorven in shires waar het eerder was opgenomen, waaronder: Coorow, Dandaragan, Moora, Dalwallinu, Merredin, Quairading, Serpentine-Jarrahdale en de Shire of Murray. De bevolkingsafname is ook opgetekend in de graafschappen Swan, Kalamunda, Northam, York, Armadale-Kelmscott, Capel en Dumbleyung. Deze verdwijning in de noordelijke en oostelijke delen van de Wheatbelt is het gevolg van het verwijderen van habitats en geen enkele shires laat een recordrecord zien. De aanpassing aan geïntroduceerde landbouwgewassen is relatief beperkt in tegenstelling tot het assortiment zaden dat wordt geoogst door ringhalzen Barnardius zonarius en andere soorten. Dit zal waarschijnlijk hun succes in migratie naar of herbevolking van sterk veranderde landschappen hebben beperkt. De gesuggereerde beweging na broed naar de kust tijdens de Australische zomer, uit gebieden in het noorden van het bereik, ontbrak het bewijs van grootschalige seizoensbewegingen in voorvalgegevens. De verspreiding van P. icterotis icterotis is beperkt tot vochtige en subvochtige gebieden, een gebied ten zuiden van Dandaragan en benedenloop van de rivier de Moore, en ten westen van: Wannamal, Muchea, Mundaring, Jarrahdale, Marrinup, Collie, Boyup Brook, Hay River (boven), en van het bereik van Porongurups en Green Range. Records voor P. icterotis xanthogenys komen uit het zuidelijke binnenland van West-Australië, semi-aride klimaatzones, die voorheen Wongan Hills omvatten en voorvallen in: Kununoppin, Moorine Rock, Parker Range, Yardina Rock en Ten Mile Rocks. Het bereik strekt zich uit naar het westen op: Toodyay, Dale River, Mt Saddleback en Kojonup en ten noorden van de Stirling Range, Fitzgerald River (lager), Ravensthorpe, Frank Hann National Park en Red Lake. Het voorval verder naar het noorden wordt casual genoemd, de locaties zijn: Mt Jackson, Karalee en Gnarlbine Rock. Een significante verandering in overvloed werd opgemerkt bij Grass Patch, waar het in het midden van de 20e eeuw gebruikelijk was en opnieuw verscheen na een afwezigheid van vijftien jaar in latere decennia. De door Mathews, Point Cloates en Shark Bay gerapporteerde onjuiste locaties werden later door de auteur als onjuist aangemerkt; hij identificeert ook de voor de hand liggende fout in Goulds protoloog (1837) bij het uitbreiden van het bereik van King George Sound tot "... New South Wales. etc.". De soort werd later gerapporteerd door Gould (1848) als alleen bekend in de Swan River Colony, een locatie waar het nu ongebruikelijk is. Ze geven de voorkeur aan boshabitat met sheoak (Allocasuarina), wurak (Eucalyptus salmonophloia) en wandoo (Eucalyptus wandoo, et al), maar hebben soms gedijen in gebieden die zijn vrijgemaakt voor geïntroduceerde graangewassen in de Wheatbelt van de regio. Ze verschijnen ook op andere vrijgemaakte gebieden die grenzen aan bushland, zoals bermen, golfbanen en reservaten, om gras of onkruid te oogsten. De ondersoorten komen voor in verschillende soorten vegetatie en leven in gemeenschappen die geassocieerd zijn met hun houtachtige planten op de bovenste verdieping. De kustondersoort P. icterotis icterotis wordt gezien tussen de eucalyptussen en paperbarks van het hoge regengebied van Jurien tot Green Range, ten oosten van Manypeaks, namelijk marri (Corymbia calophylla), karri (Eucalyptus diversicolor), moitch (E. rudis) en de paperbark (Melaleuca). Het is bekend dat ze zich voeden met de vrucht van Bossiaea linophylla en Leucopogon obovatus, de bloemen van marris en een vlezig deel van het zaad van Macrozamia riedlei. De ondersoort voedt zich zowel op de grond als in bomen. De beboste struikgewas van het lager gelegen regenachtige binnenland, bewoond door P. icterotis xanthogenys, wordt gegeneraliseerd als eucalyptus en sheoak, de bomen moitch, wandoo (Eucalyptus wandoo), wurak en in hoog mallee land of het leefgebied bij de rots, of zuchten, sheoak ( Allocasuarina huegeliana). Deze ondersoort voedt zich met zaaiende wandoo, Acacia huegeliana, Glischrocaryon flavescens en Olearia revoluta en bloeiende Eucalyptus eremophila en Melaleuca acuminata.