Zwarte Ibis

Glanzende ibissen maken na het fokken verspreidingsbewegingen en zijn zeer nomadisch. De meer noordelijk gelegen populaties zijn volledig migrerend en reizen over een breed front, bijvoorbeeld over de Sahara. Glanzende ibis in de Zwarte Zee lijkt de voorkeur te geven aan de Sahel en West-Afrika boven de winter, degenen die in de Kaspische Zee zijn geringd, zijn verhuisd naar Oost-Afrika, het Arabische schiereiland en zo ver naar het oosten als Pakistan en India. De aantallen glanzende ibis in West-India varieerden dramatisch per seizoen, met de hoogste aantallen in de winter en de zomer, en drastisch afnemend in de moesson, wat waarschijnlijk duidt op lokale verplaatsingen naar een geschikt broedgebied. Populaties in gematigde streken broeden tijdens de lokale lente, terwijl tropische populaties nestelen om samen te vallen met het regenseizoen. Nestelen gebeurt vaak in kolonies van verschillende soorten. Wanneer ze niet nestelen, kunnen er tijdens migratie migranten van meer dan 100 individuen voorkomen, en tijdens de winter of in de droge seizoenen wordt de soort meestal foeragerend gevonden in kleine koppels. Glanzende ibissen slapen vaak 's nachts gemeenschappelijk in grote kuddes, met andere soorten, af en toe in bomen die zich op enige afstand van waterrijke voedselgebieden kunnen bevinden.

Dit is de meest voorkomende ibis-soort, broedend op verspreide locaties in warme regio's van Europa, Azië, Afrika, Australië en de Atlantische en Caribische regio's van Amerika. Er wordt aangenomen dat het afkomstig is uit de Oude Wereld en zich van nature verspreidde van Afrika naar Noord-Zuid-Amerika in de 19e eeuw, van waaruit het zich verspreidde naar Noord-Amerika. De glanzende ibis werd voor het eerst gevonden in de Nieuwe Wereld in 1817 (New Jersey). Audubon zag de soort slechts één keer in 1832 in Florida. Het breidde zijn verspreidingsgebied aanzienlijk uit naar het noorden in de jaren veertig en naar het westen in de jaren tachtig. Deze soort is migrerend; de meeste Europese vogels overwinteren in Afrika, en in Noord-Amerika overwinteren vogels uit het noorden van de Carolinas verder naar het zuiden. Hoewel algemeen wordt vermoed dat het een migrerende soort in India is, woont de glanzende ibis in West-India. Vogels uit andere populaties kunnen zich buiten het broedseizoen wijd verspreiden. Hoewel het over het algemeen in Europa afneemt, heeft het onlangs een broedkolonie in Zuid-Spanje gesticht, en er lijkt een groeiende trend te zijn voor de Spaanse vogels om te overwinteren in Groot-Brittannië en Ierland, met ten minste 22 waarnemingen in 2010. In 2014 probeerde een paar om te broeden in Lincolnshire, de eerste poging in Groot-Brittannië. Een paar vogels brengen nu de meeste zomers door in Ierland, maar vooralsnog is daar geen bewijs van broed. In Nieuw-Zeeland komen er jaarlijks een paar vogels aan, meestal in de maand juli, onlangs een paar gefokt tussen een kolonie Royal Spoonbill.

De glanzende ibis is een van de soorten waarop de Overeenkomst inzake de instandhouding van Afrikaans-Euraziatische trekkende watervogels (AEWA) van toepassing is. Glanzende ibissen kunnen worden bedreigd door degradatie en verlies van wetlandhabitats door drainage, verhoogd zoutgehalte, grondwaterwinning en invasie door exotische planten. De algemene naam zwarte wulp kan een verwijzing zijn naar de glanzende ibis en deze naam komt voor in de Angelsaksische literatuur. Yalden en Albarella noemen deze soort niet zoals die voorkomt in het middeleeuwse Engeland.