Toei
Een soort van Prosthemadera Wetenschappelijke naam : Prosthemadera novaeseelandiae Genus : Prosthemadera
Toei, Een soort van Prosthemadera
Botanische naam: Prosthemadera novaeseelandiae
Genus: Prosthemadera
Beschrijvingen
De toei is iets groter dan een merel. Zowel in de vlucht als zittend is er wel duidelijke gelijkenis met de merel. Van een afstand moge de toei dan zwart lijken, van dichterbij heeft de volwassen vogel een donkerbruine rug en flanken, veelkleurig iriserende vleugels en staart en aan de zijkant en achter op de nek witgerande veertjes. Opvallend zijn de witte bellen in de hals, die het mannetje tijdens het zingen opblaast. Mannetjes en vrouwtjes zijn uiterlijk gelijk. Jonge vogels zijn bruiniger en nog zonder witte halsveertjes. Men zal van de toei meestal maar één of twee exemplaren tegelijk waarnemen, soms kleine familiegroepjes. Af en toe zal zich een grotere groep vormen in de buurt van geschikte voedselbronnen. De toei prefereert eenzelfde biotoop als de grijsrugbrilvogel, de Maori-belhoningvogel (ook een Nieuw-Zeelandse honingeter) en de Nieuw-Zeelandse vruchtenduif of kererū. 
Grootte
32 cm
Voedingsgewoonten
Naast vruchten en insecten is nectar het belangrijkste voedsel. Pollen en zaden worden minder regelmatig gegeten. De nectar van Nieuw-Zeelands vlas (Phormium tenax) is zeer populair. Deze nectar heeft fermenterende eigenschappen. Als toeis er veel van eten gaan ze soms zo vliegen dat ze dronken lijken. De toei is de belangrijkste bestuiver van Nieuw-Zeelands vlas. Ze spelen ook een belangrijke rol als bestuivers van veel soorten inheemse bomen, zoals het Pseudopanax-geslacht, het Sophora-geslacht en pohutukawa (Metrosideros excelsa).
Habitat
Tui worden gevonden door een groot deel van Nieuw-Zeeland, met name het Noordereiland, de west- en zuidkust van het Zuidereiland, Stewart Island / Rakiura en de Chatham-eilanden - waar een bedreigde ondersoort bestaat die specifiek is voor deze eilanden. Andere populaties leven op Raoul Island in de Kermadecs en op de Auckland-eilanden (waar het met de Nieuw-Zeelandse bellbird de meest zuidelijke soort honingeter is). De populaties zijn aanzienlijk afgenomen sinds de Europese nederzetting, voornamelijk als gevolg van de wijdverbreide vernietiging van habitats en predatie door invasieve zoogdieren. Desalniettemin wordt de soort als veilig beschouwd en heeft hij in sommige gebieden herstel bereikt, vooral nadat de verwijdering van vee de vegetatie heeft hersteld. Predatie door geïntroduceerde soorten blijft een bedreiging, met name brushtail-buidelratten (die eieren en kuikens eten), katten, hermelijnen, de gewone myna (die met tui concurreert om voedsel en soms eieren neemt), merels en ratten. Tui geeft de voorkeur aan loofbossen op lage hoogte, hoewel ze zijn geregistreerd tot 1500 meter. Het verdraagt vrij kleine overblijfselen, hergroei, exotische plantages en goed begroeide buitenwijken. Ze zijn een van de meest voorkomende vogels in het stedelijke Wellington. Ze worden meestal alleen gezien, in paren of in kleine familiegroepen, maar zullen in grote aantallen bijeenkomen bij geschikte voedselbronnen, vaak in gezelschap van zilverogen, bellbirds of kererū (Nieuw-Zeelandse houtduif) in welke combinatie dan ook. Over het algemeen is er, wanneer interspecifieke concurrentie voor dezelfde voedselbronnen tussen de twee soorten honingeters van Nieuw-Zeeland plaatsvindt, een hiërarchie met de tui aan de top en ondergeschikte bellbirds. Deze laatsten worden dus vaak door tui verjaagd bij een voedselbron zoals een bloeiende vlasplant.
Soort voeding
Nectivoor
Mensen Vragen Vaak
Algemene Informatie
Gedrag
Mannetjes kunnen in de broedtijd zeer territoriaal zijn. Ze verjagen alle andere vogels, of ze nu groot of klein zijn, met luid geflapper en geluiden die op vloeken lijken. Dit gedrag wordt in het bijzonder vertoond, als andere toeis een geliefde voedselboom bezetten. De vogels zullen dan hun veren opzetten om groter te lijken en daarmee een rivaal te imponeren.
Distributie Gebied
Tui worden gevonden door een groot deel van Nieuw-Zeeland, met name het Noordereiland, de west- en zuidkust van het Zuidereiland, Stewart Island / Rakiura en de Chatham-eilanden - waar een bedreigde ondersoort bestaat die specifiek is voor deze eilanden. Andere populaties leven op Raoul Island in de Kermadecs en op de Auckland-eilanden (waar het met de Nieuw-Zeelandse bellbird de meest zuidelijke soort honingeter is). De populaties zijn aanzienlijk afgenomen sinds de Europese nederzetting, voornamelijk als gevolg van de wijdverbreide vernietiging van habitats en predatie door invasieve zoogdieren. Desalniettemin wordt de soort als veilig beschouwd en heeft hij in sommige gebieden herstel bereikt, vooral nadat de verwijdering van vee de vegetatie heeft hersteld. Predatie door geïntroduceerde soorten blijft een bedreiging, met name brushtail-buidelratten (die eieren en kuikens eten), katten, hermelijnen, de gewone myna (die met tui concurreert om voedsel en soms eieren neemt), merels en ratten. Tui geeft de voorkeur aan loofbossen op lage hoogte, hoewel ze zijn geregistreerd tot 1500 meter. Het verdraagt vrij kleine overblijfselen, hergroei, exotische plantages en goed begroeide buitenwijken. Ze zijn een van de meest voorkomende vogels in het stedelijke Wellington. Ze worden meestal alleen gezien, in paren of in kleine familiegroepen, maar zullen in grote aantallen bijeenkomen bij geschikte voedselbronnen, vaak in gezelschap van zilverogen, bellbirds of kererū (Nieuw-Zeelandse houtduif) in welke combinatie dan ook. Over het algemeen is er, wanneer interspecifieke concurrentie voor dezelfde voedselbronnen tussen de twee soorten honingeters van Nieuw-Zeeland plaatsvindt, een hiërarchie met de tui aan de top en ondergeschikte bellbirds. Deze laatsten worden dus vaak door tui verjaagd bij een voedselbron zoals een bloeiende vlasplant.
Soort Status
Niet wereldwijd bedreigd.
Scientific Classification
Phylum
Chordadieren Klasse
Vogels Classificatie
Zangvogels Familie
Honingeters Genus
Prosthemadera Species
Toei 
AI-ornitholoog in uw broekzak
Scan de QR-code om te downloaden
.jpg){kind=link}