Prosthemadera novaeseelandiae novaeseelandiae
Een soort van Prosthemadera Wetenschappelijke naam : Prosthemadera novaeseelandiae novaeseelandiae Genus : Prosthemadera
Prosthemadera novaeseelandiae novaeseelandiae, Een soort van Prosthemadera
Botanische naam: Prosthemadera novaeseelandiae novaeseelandiae
Genus: Prosthemadera
Beschrijvingen
De tui is een grote honingeter, 27 tot 32 cm (11-13 inch) lang. De ondersoort van de Chatham-eilanden is gemiddeld groter dan de nominale ondersoort en zwaarder. Mannetjes zijn meestal zwaarder dan vrouwtjes. Nomineer mannetjes wegen tussen 65 en 150 g (2,3 en 5.3 oz) en vrouwen tussen 58 en 105 g (2.0 en 3.7 oz). Mannetjes van de ondersoort Chatham zijn 89-240 g (3,1-8,5 oz) en vrouwtjes 89-170 g (3,1-6,0 oz). Op het eerste gezicht lijkt de vogel helemaal zwart, behalve een klein plukje witte veren bij zijn nek en een kleine witte vleugelvlek, waardoor hij lijkt op een dominee in kerkelijke kledij. Bij nadere inspectie (zie afbeelding) is te zien dat de tui bruine veren op de rug en flanken hebben, een veelkleurige iriserende glans die varieert met de hoek van waaruit het licht hen raakt, en een laagje witte veren met witte schachten op de achterkant en zijkanten van de nek die een kanten kraag produceren.
Grootte
27 - 32 cm
Kleuren
Bruin
Zwart
Groen
Grijs
Wit
Blauw
Voedingsgewoonten
Nectar is het normale dieet, maar fruit en insecten worden vaak gegeten, en af en toe pollen en zaden. Bijzonder populair is het vlas van Nieuw-Zeeland, waarvan de nectar soms fermenteert, waardoor de tui op een manier vliegt die suggereert dat ze misschien dronken zijn. Ze zijn de belangrijkste bestuivers van vlas, kowhai, kaka-snavel en enkele andere planten. Merk op dat de bloemen van de drie genoemde planten qua vorm vergelijkbaar zijn met de snavel van de tui - een levendig voorbeeld van mutualistische co-evolutie.
Habitat
Tui worden gevonden door een groot deel van Nieuw-Zeeland, met name het Noordereiland, de west- en zuidkust van het Zuidereiland, Stewart Island / Rakiura en de Chatham-eilanden - waar een bedreigde ondersoort bestaat die specifiek is voor deze eilanden. Andere populaties leven op Raoul Island in de Kermadecs en op de Auckland-eilanden (waar het met de Nieuw-Zeelandse bellbird de meest zuidelijke soort honingeter is). De populaties zijn aanzienlijk gedaald sinds de Europese nederzetting, voornamelijk als gevolg van de wijdverbreide vernietiging van habitats en predatie door invasieve zoogdieren. Desalniettemin wordt de soort als veilig beschouwd en heeft hij in sommige gebieden herstel bereikt, vooral nadat de verwijdering van vee de vegetatie heeft hersteld. Predatie door geïntroduceerde soorten blijft een bedreiging, met name brushtail-buidelratten (die eieren en kuikens eten), katten, hermelijnen, de gewone myna (die met tui concurreert om voedsel en soms eieren neemt), merels en ratten. Tui geeft de voorkeur aan loofbossen op lage hoogte, hoewel ze zijn geregistreerd tot 1500 meter. Het verdraagt vrij kleine overblijfselen, hergroei, exotische plantages en goed begroeide buitenwijken. Ze zijn een van de meest voorkomende vogels in het stedelijke Wellington. Ze worden meestal alleen gezien, in paren of in kleine familiegroepen, maar zullen in grote aantallen bijeenkomen bij geschikte voedselbronnen, vaak in gezelschap van zilverogen, bellbirds of kererū (Nieuw-Zeelandse houtduif) in welke combinatie dan ook. Over het algemeen is er, wanneer interspecifieke concurrentie voor dezelfde voedselbronnen tussen de twee soorten honingeters van Nieuw-Zeeland plaatsvindt, een hiërarchie met de tui aan de top en ondergeschikte bellbirds. Deze laatsten worden dus vaak door tui verjaagd bij een voedselbron zoals een bloeiende vlasplant.
Mensen Vragen Vaak
Algemene Informatie
Gedrag
Mannentui kan extreem agressief zijn en alle andere vogels (groot en klein) uit hun territorium jagen met luide klapperen en geluiden die lijken op onbeleefde menselijke spraak. Dit geldt vooral voor andere tui wanneer het bezit van een favoriete voedingsboom wordt belemmerd. Vogels zullen vaak hun lichaamsveren oprichten om groter te lijken in een poging een rivaal te intimideren. Ze zijn zelfs bekend bij kiekendieven en eksters. De aangedreven vlucht van tui is behoorlijk luid omdat ze korte brede vleugels hebben ontwikkeld, waardoor ze uitstekend manoeuvreerbaar zijn in het dichte bos waar ze de voorkeur aan geven, maar die snel moeten klapperen. Ze kunnen worden gezien om een paringsweergave uit te voeren van snel stijgen in een verticale klim in heldere lucht, voordat ze tot stilstand komen en in een krachtige duik vallen en vervolgens herhalen. Veel van dit gedrag valt meer op tijdens het broedseizoen van het vroege voorjaar - september en oktober. Vrouwtjes alleen bouwen nesten van takjes, grassen en mossen.
Distributie Gebied
Tui worden gevonden door een groot deel van Nieuw-Zeeland, met name het Noordereiland, de west- en zuidkust van het Zuidereiland, Stewart Island / Rakiura en de Chatham-eilanden - waar een bedreigde ondersoort bestaat die specifiek is voor deze eilanden. Andere populaties leven op Raoul Island in de Kermadecs en op de Auckland-eilanden (waar het met de Nieuw-Zeelandse bellbird de meest zuidelijke soort honingeter is). De populaties zijn aanzienlijk gedaald sinds de Europese nederzetting, voornamelijk als gevolg van de wijdverbreide vernietiging van habitats en predatie door invasieve zoogdieren. Desalniettemin wordt de soort als veilig beschouwd en heeft hij in sommige gebieden herstel bereikt, vooral nadat de verwijdering van vee de vegetatie heeft hersteld. Predatie door geïntroduceerde soorten blijft een bedreiging, met name brushtail-buidelratten (die eieren en kuikens eten), katten, hermelijnen, de gewone myna (die met tui concurreert om voedsel en soms eieren neemt), merels en ratten. Tui geeft de voorkeur aan loofbossen op lage hoogte, hoewel ze zijn geregistreerd tot 1500 meter. Het verdraagt vrij kleine overblijfselen, hergroei, exotische plantages en goed begroeide buitenwijken. Ze zijn een van de meest voorkomende vogels in het stedelijke Wellington. Ze worden meestal alleen gezien, in paren of in kleine familiegroepen, maar zullen in grote aantallen bijeenkomen bij geschikte voedselbronnen, vaak in gezelschap van zilverogen, bellbirds of kererū (Nieuw-Zeelandse houtduif) in welke combinatie dan ook. Over het algemeen is er, wanneer interspecifieke concurrentie voor dezelfde voedselbronnen tussen de twee soorten honingeters van Nieuw-Zeeland plaatsvindt, een hiërarchie met de tui aan de top en ondergeschikte bellbirds. Deze laatsten worden dus vaak door tui verjaagd bij een voedselbron zoals een bloeiende vlasplant.
Scientific Classification
AI-ornitholoog in uw broekzak
Scan de QR-code om te downloaden
