Grijskopvleerhond

23 - 29 cm

Tegen de schemering verlaten grijskopvleerhonden de slaapplaats en reizen tot 50 km per nacht om zich te voeden met stuifmeel, nectar en fruit. De soort eet fruitbloemen en pollen van ongeveer 187 plantensoorten. Deze omvatten eucalyptus, met name Corymbia gummifera, Eucalyptus muelleriana, E. globoidea en E. botryoides, en fruit van een breed scala aan regenwoudbomen, waaronder leden van het geslacht Ficus. Deze vleermuizen worden beschouwd als sequentiële specialisten, omdat ze zich voeden met verschillende soorten voedsel. Grijskoppige vliegende vossen vervullen samen met de drie andere Australische soorten vliegende vos een zeer belangrijke ecologische rol door het stuifmeel en de zaden van een groot aantal inheemse Australische planten te verspreiden. De grijskopvleerhond is de enige nectarivoor en frugivoor van zoogdieren die aanzienlijke gebieden van subtropische regenwouden beslaat, en is dus van cruciaal belang voor die bossen. De tanden, tong en gehemelte van de pteropodid-vleermuizen kunnen plantensappen uit voedsel halen, waarbij ze alleen kleinere zaden van de maaltijd inslikken. Snijtanden bevatten voorwerpen zoals fruit en het vezelige materiaal wordt uit de mond uitgeworpen nadat het is gekauwd en het sap is ingeslikt; grotere zaden kunnen in de mond worden gehouden en enkele kilometers van de boom worden verspreid. De behoefte aan het uitgebreide darmkanaal van de meeste herbivoren wordt bijgevolg verwijderd. Sommige vruchtplanten produceren voedsel voor vliegende vossen, en P. poliocephalus wordt aangetrokken door de geur van hun bloemen en fruit en kan de bleke kleur lokaliseren die de bron aangeeft; de vruchten en bloemen van soorten die overdag vogels aantrekken, zijn meestal contrasterende rode en paarse kleuren. De voedselbron wordt ook weg van het gebladerte gepresenteerd dat de toegang van de vleermuis kan belemmeren. De meeste bomen waarop deze soort foerageert, produceren seizoensgebonden nectar en stuifmeel en zijn onvoorspelbaar overvloedig, dus de trekkenmerken van de vliegende vos zijn hier opgewassen tegen. De tijd dat vliegende vossen hun slaapplaatsen verlaten om te eten hangt af van foeragerend licht en predatierisico. Vliegende vossen hebben meer tijd en licht bij het foerageren als ze vroeg op de dag hun slaapplaats verlaten. De hele kolonie kan later vertrekken als er een roofvogel aanwezig is, terwijl zogende vrouwtjes eerder vertrekken. Bij mannetjes vertrekken de vrijgezellen eerder dan mannetjes met harem, die waken en wachten tot al hun vrouwtjes zijn vertrokken. De vliegende vossen die eerder de slaapplaats verlaten, zijn kwetsbaarder voor predatie en sommige vliegende vossen zullen wachten tot anderen vertrekken, een fenomeen dat het 'after you'-effect wordt genoemd.

Grijskopige vliegende vossen leven in verschillende habitats, waaronder regenwouden, bossen en moerassen. Deze kampen zijn variabel van omvang en worden per seizoen verplaatst; in de warmere delen van het jaar bezetten ze koele en natte geulen in grote groepen. Overdag verblijven individuen in grote slaapplaatsen (kolonies of 'kampen') bestaande uit honderd- tot tienduizenden individuen. Kolonies worden gevormd op schijnbaar willekeurige locaties. Rustplanten omvatten regenwoudplekken, tribunes van melaleuca, mangroven en oevervegetatie, maar rustplekken bezetten ook sterk veranderde vegetatie in stedelijke gebieden. Een prominent voorbeeld bestond jarenlang in de Royal Botanic Gardens in Sydney. De botanische tuinen voerden echter een controversieel beleid om ze van het tuingrond te verwijderen. Het kamp is nu verspreid over Queensland. Bewegingen van grijskopvleerhonden worden beïnvloed door de beschikbaarheid van voedsel. Hun populatie is erg vloeibaar, omdat ze bewegen als reactie op de onregelmatige bloei van bepaalde plantensoorten. Het zijn keystone-bestuivers en zaadverspreiders van meer dan 100 soorten inheemse bomen en planten. De grijskoppige vliegende vos is een gedeeltelijke migrant die wind gebruikt om lange afstanden te verplaatsen. Het migreert niet in een constante richting, maar in de richting die op dat moment het gunstigst is. Hoewel in de 20e eeuw sporadisch in kleine aantallen werd opgetekend, was het pas in de jaren tachtig dat de grijze vossen routinematig Melbourne bezochten, met een permanent kamp sinds de jaren negentig. Hun verblijf in de Melbourne Botanic Garden was het onderwerp van controverse en de vleermuizen werden uiteindelijk ontmoedigd en verhuisden naar Yarra Bend aan de rivier van de stad. Het kamp op deze locatie werd tijdens een hittegolf gedecimeerd, waardoor het herstel nodig was om de herplaatste bevolking te ondersteunen. De gedwongen verhuizingen zouden ook hebben geleid tot de ontdekking van de boomgaarden van de Goulburn Valley. Evenzo werd in 2010 het eerste geregistreerde permanente kamp in Adelaide opgericht. De verspreiding is waarschijnlijk te wijten aan de opwarming van de aarde, verlies van leefgebied en droogte; terwijl de locatie van de nieuwe kampen lijkt te reageren op verstedelijking: een betrouwbare voedselvoorziening (zoals inheemse eucalyptusaanplantingen en fruitbomen in de achtertuin) en warmere temperaturen als gevolg van klimaatverandering en stedelijke hitte-eilanden.