Stormbandpinguïn

Op het land bouwen ze cirkelvormige nesten van stenen en leggen ze twee eieren, die door zowel het mannetje als het vrouwtje gedurende ongeveer 6 dagen worden uitgebroed. De kuikens komen na ongeveer 37 dagen uit en hebben donzige grijze ruggen en witte fronten. De kuikens blijven 20-30 dagen in het nest voordat ze gaan om andere kuikens in een crèche te vergezellen. Ze zijn ongeveer 50-60 dagen oud, ruien, krijgen hun volwassen veren en gaan naar zee. Kinbandpinguïns worden algemeen beschouwd als de meest agressieve en slecht gehumeurde pinguïnsoort.

Het verspreidingsgebied beslaat Antarctica, Peter I-eiland, Zuid-Georgië en de Zuidelijke Sandwicheilanden, de Zuidelijke Orkneyeilanden, Zuidelijke Shetlandeilanden, Bouvet en de Ballenyeilanden, die tot Nieuw-Zeeland behoren. De stormbandpinguïn komt voornamelijk voor langs de kust van poolgebieden, waar licht pakijs te vinden is. Ze broeden dicht op elkaar in grote kolonies, op die delen van de kust waar geen ijs ligt. In jaren waarin er lang ijs op zee blijft liggen, is het broedsucces laag, omdat de pinguïns dan niet kunnen foerageren.

De wereldbevolking van de kinbandpinguïns wordt geschat op minstens acht miljoen. Hoewel wordt aangenomen dat het over het algemeen afneemt, is de populatie niet ernstig gefragmenteerd en op veel sites neemt het toe of blijft het stabiel. De kinbandpinguïn wordt voornamelijk bedreigd door klimaatverandering. In verschillende delen van het assortiment vermindert de klimaatverandering de overvloed aan krill, wat de reproductie waarschijnlijk minder succesvol maakt. Zo laat een expeditie van 2019 naar broedgebieden op Elephant Island een bevolkingsafname van vijftig procent zien in iets minder dan vijftig jaar. Andere mogelijke bedreigingen zijn vulkanische gebeurtenissen en het vissen op krill door mensen. Er vinden verschillende instandhoudingsacties plaats voor deze soort. Meerdere gebieden waar het leeft, worden gedurende lange perioden gecontroleerd. Voor de toekomst voorgestelde instandhoudingsacties omvatten meer monitoring en onderzoek van de bevolking, het verspreidingsgebied en het gedrag. Het wordt als een soort van minste zorg vermeld op de rode lijst van de IUCN vanaf 2016, vanwege het grote verspreidingsgebied en de populatie, na vijf eerdere beoordelingen met dezelfde status van 2004 tot 2012 en drie beoordelingen als "onbekend" van 1988 tot 2000.