Vuurgoudhaan

9 cm

4 jaar

Alle soorten kinglet zijn bijna uitsluitend insectenetend en jagen op kleine geleedpotigen met zachte nagelriemen, zoals springstaarten, bladluizen en spinnen. Ze voeden zich ook met de cocons en eieren van spinnen en insecten en nemen af en toe stuifmeel. Alle soorten zullen zweven om vliegende insecten te vangen. Hoewel de vuurschaal van dezelfde grootte en de goudhaas vaak samen worden gevonden, zijn er een aantal factoren die de directe concurrentie om voedsel verminderen. Gewone vuurknoppen geven de voorkeur aan grotere prooien dan goudhaaien. Hoewel beide tijdens de herfstmigratie gevangen insecten uit spinnenwebben zullen halen, zullen vuurvogels ook de grote spinnenwebben opeten (in zeldzame gevallen zijn koninginnen gevonden die vastzitten in een spinnenweb, niet in staat om te bewegen of dood te zijn). De gewone vuurrest voedt zich in bomen, waarbij voornamelijk het bovenoppervlak van takken in naaldhabitats en van bladeren in loofbomen wordt benut. Dit in tegenstelling tot de goudhaas, die zich vaak voedt met de onderkant van takken en bladeren. In de winter leggen zwermen gewone vuurkammen een bepaalde afstand ongeveer drie keer zo snel af dan goudkammen en negeren ze de kleinste prooidieren die hun familielid de voorkeur geeft; grote ongewervelde dieren worden gedood door ze herhaaldelijk tegen een tak te slaan. De verschillen in gedrag worden mogelijk gemaakt door subtiele morfologische verschillen; vuurresten hebben bredere rekeningen met langere rictale haren (die een vogeloog beschermen tegen voedselproducten die het probeert te vangen), en deze kenmerken weerspiegelen de grotere prooi die door de soort wordt gevangen. De minder gevorkte staart van de firecrest kan de langere periodes van zweven tijdens de jacht weerspiegelen. Firecrests foerageren vaker terwijl ze staan en hebben een voet die beter is aangepast voor zitstokken, terwijl de langere achterteen van de goldcrest de gewoonte weerspiegelt om verticaal langs takken te bewegen tijdens het voeden. Het heeft ook diepe groeven in de voetzolen die in staat zijn om individuele naalden vast te pakken, terwijl vuurkorven een gladdere onderkant van de voet hebben. Jonge gewone vuurknuppels worden bijna uitsluitend gevoed met springstaarten; grotere etenswaren worden niet geaccepteerd en spinnen worden af en toe uitgebraakt. Vanaf de vijfde dag bevat het nestvoedsel bladluizen en een groot aantal slakkenschelpen, waarvan de laatste nodig is voor botgroei. Na de tweede week bevat het voedsel grotere motten en rupsen, evenals verschillende geleedpotigen die doorgaans door volwassenen worden vermeden, zoals oogstmannen, oorwormen en duizendpoten. In de winter voegt de vuurhaard zich bij losse zwermen van andere zwervers zoals tieten en grasmussen. Deze kinglet jaagt, net als andere soorten die in de winter de voorkeur geven aan foeragerende kuddes met gemengde soorten, over een groter aantal hoogten en vegetatietypen dan wanneer ze alleen voeren. Voor soorten die de neiging hebben om in koppels te voeren, was het succes van foerageren in een koppel ongeveer het dubbele van dat voor eenzame vogels. In sommige gebieden hebben overwinterende vogels de gewoonte ontwikkeld om naar voederstations en vogeltafels te komen voor vet voedsel, soms met goudkammen of grasmussen zoals de tjiftjaf en zwartkop. Het spijsverteringssysteem van de kinglet is aangepast aan een volledig insectenetend dieet, terwijl grasmussen van Sylvia fruit opnemen in hun herfstdieet. Een Spaanse studie vergeleek dat geslacht met de insectenetende vuurrest en Phylloscopus-grasmussen. De resultaten toonden aan dat, ten opzichte van het lichaamsgewicht, de insecteneters kortere darmen hadden, maar langere darmpassagetijden dan de Sylvia-soort. De insecteneters zijn over het algemeen ook iets kleiner dan de alleseters.

De gewone vuurhaard broedt in laagland loofbossen, en geeft de voorkeur aan kurkeik en els waar beschikbaar, anders beuk en hulst. Het maakt ook gebruik van gemengde loof- en naaldbossen en staat van sparren, Europese zilverspar, ceder en dennen, vaak met ondergroei van jeneverbes, klimop en wilde roos. In drogere mediterrane habitats wordt het aangetroffen in coniferen, groenblijvende eiken en gemengde bossen tot 2800 m (9200 ft). In tegenstelling tot meer gespecialiseerde vogels zoals Euraziatische boomklever en boomkruiper, die beide op boomstammen foerageren, hebben de toppen geen grote bossen nodig en is hun populatiedichtheid onafhankelijk van de bosgrootte. In de winter is het minder afhankelijk van naaldbomen dan de goudhaantje, en gaat het van bos naar randen en struikgewas. Het komt alleen of in paren voor en brengt veel tijd door in de boomtak, hoewel hij zich vaak waagt in struiken en andere lagere vegetatie. Deze soort kan gedijen in vrij stedelijke gebieden, op voorwaarde dat er een geschikte habitat beschikbaar is in parken of grote tuinen; de bevolkingsdichtheid in tuinen kan vergelijkbaar zijn met de maximumgehalten in natuurlijke habitats. De genomineerde ondersoort broedt in Europa van Zuid-Engeland, Frankrijk, Spanje en Portugal in het oosten tot Wit-Rusland, het noordwesten van Oekraïne en Griekenland, en in het noorden tot de Oostzee en het zuiden van Letland. Er zijn geïsoleerde populaties ten oosten van het belangrijkste verspreidingsgebied in Abchazië, de Krim en Turkije. Het bereik ligt tussen de 16 en 24 ° C (61 en 75 ° F) juli-isothermen. Zuidelijke vogels komen grotendeels voor, in tegenstelling tot de noordelijke en oostelijke populaties die migreren, overwinteren voornamelijk in mediterrane gebieden en het uiterste westen van Europa, van Portugal noord tot Groot-Brittannië. R. i. balearicus is woonachtig op de Balearen en de noordelijke delen van Marokko, Algerije en Tunesië. Deze soort is geregistreerd als een zwerver uit Noorwegen, Finland, Estland, Cyprus, Egypte en Libanon.